Is dit onze media toekomst?

Klaar voor de start? Af!

Als het me raakt, dan reageer ik op Molblog: hét marketingblog van Nederland. Theo van Vugt schrijft 8 juni over Marketing & MVO. Zoals wel vaker in Tijdschrift voor Marketing, zo blijkt uit de blog. En ik weet nog dat ik zó veel energie kreeg na het lezen van dat artikel. Want dáár ligt mijn passie ook, dat zie ik nu wel heel duidelijk. En nu deze blog van Theo.

"Unilever doet goed en helpt ook zijn merken", gaat over Unilever, over Tex Gunning en over zijn passie om in de marketing van de Unilever-merken MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen) te integreren.

Wat een fantastisch mooi en inspirerend verhaal! En welke marketeer zou hier geen bijdrage aan willen leveren? Unilever gaat dus de aankomende jaren, what's new, geweldig hoog scoren als favoriete werkgever voor marketeers. Mits het écht is en blijft wat ze nu opgestart hebben. Lees mijn eerdere blog "Overwegingen voor Marketeers" er nog maar eens op na, dan snap je het wel waarom ik dit vind.

En nu? Waarom déze blog? En waarom gereageerd op de blog van Theo? Mijn eerste reden, en misschien gelijk de enige én de belangrijkste: een oproep aan iedereen om vooral niet meer te reageren op die blog! Want de grootste valkuil ligt voor je. En ik zie het overal om me heen, ook bij mezelf: we praten over, ventileren meningen, reageren op een blog, praten er nog eens over door, stemmen af ........ en concreet resulteert het in .... niets! Natuurlijk ligt het allemaal wat genuanceerder, maar kijk maar eens naar je eigen praktijk. Hoe vaak blijf jij "praten over" en levert het jou, je bedrijf niets op? Te vaak zou mijn antwoord zijn.

Dus. Vóórál in dit geval van Marketing & MVO. Waar zó veel win-win's te behalen zijn. Laten we gaan doen in plaats van erover te praten. Dus. Who's en what's next?, denk ik dan gelijk na het lezen van de Unilever case. Gewoon een kwestie van even doorpakken voor & door alle marketeers in Nederland? En ik denk dan ook gelijk: wat als we onze krachten nu eens bundelen? -Ja, ik ben niet voor niets een ParelKetting-Rijger-.

Vandaar ook mijn reactie op de blog van Theo, dát zal je nu niet meer verbazen. Ik wil actie! En ik meen het écht hoor. Samen weten we meer dan 1 én samen kunnen we sneller een vliegwieleffect creëren. Dus. Laten we met een groep marketeers, mensen met passie voor duurzaamheid, doorpraten over MVO & Marketing. En dan niet omdat het moet, omdat iedereen het doet, omdat het hot of een hype is, omdat het business wise (lees commercieel) goed is, maar omdat jij het écht zo voelt. EN laten we dan vooral héél snel weer stoppen met erover praten en het gewoon gaan doen. Aanmelden kan bij mij op m.vanmunster@debaak.nl.

Ingezonden Mededeling

"Beste meneer Weggeman,

Wat fijn dat u het boek Leidinggeven aan professionals? Niet doen! geschreven heeft. Eindelijk staat op papier wat ik al tijden roep. Want ik vertel mijn manager al járen dat wat hij doet -leidinggeven- onnodig is. Het werkt gewoon niet! Hij hoeft mij niet te leiden, daar lijd ik onder! Welke waarde voegt hij toe door leiding te geven? Dát vraag ik me wel eens af. Meestal staat hij alleen maar in de weg: van mij & van mijn creativiteit. Ik vind de tekst van Harry Starren in uw boek dan ook erg herkenbaar:" ..... als je iemand duwt in de richting die hij al gaat, gaat hij dan harder lopen?"

Nee! Ik niet hoor. Dus. Ik wil uw boek kado geven aan mijn manager. En ik schrijf er dan zelf een leuke kaart -zie de bijlage- bij met achterop de tekst: "Stop met duwen, ik kan zelf wel lopen. En dát gaat best wel hard. Ik zou willen wat ik wat vaker stil kon staan. Om naar de bloemen en de vogels te kijken. Om te luisteren naar de bomen en de lentezon te voelen. Om de herfst te ruiken. Dus als ik éven wat langzamer loop, dan geniet ik van wat ik om me heen zie. En ik leer daar zoveel van. En daardoor ga ik vanzelf weer sneller lopen. Vertrouw maar op mij".

Maar. Ik heb nu wel een dilemma, en daarom schrijf ik u. Want wát moet mijn manager nu gaan doen als hij geen leiding meer geeft? U heeft het over dienend leiderschap en collectieve ambitie. Ik snap wel wat dat is, maar denkt u dat mijn manager dat ook snapt? Of wil snappen? En wat als mijn manager stiekem toch weer vervalt in leidinggeven? Hoe kan ik hem helpen om geen leiding meer te geven?

PS Het boek is onlangs verschenen toch? Wanneer en waar kan ik het kopen? Dan geef ik het kado op de Nationale-Stop-met-Leidinggeven-Dag. Ik hoop dan écht dat hij het boek gaat lezen. En dat ik dan ook in zijn gedrag ga merken dát hij het gelezen heeft. Zo niet. Kunt u anders eens met mijn baas praten? En. Kunt u mij een reactie terug sturen?"

Auteur is bekend bij de Redactie

Voor Ilona

"Een droom
in de nacht
heel even
omverwacht
een glimp van meer
naar wat ooit was
zo maar
heel even
in de nacht"

Waarom?

Op een verjaardag komen de oude verhalen uit de steeds ouder wordende doos. Ik vind dat altijd wel leuk. Ben dan ook geen anti-verjaardag-mens. Oude verhalen, een stukje nostalgie en weemoed van dat wat is geweest. En heerlijk toch als mensen over jou verhalen? Vooral omdat ik zelf niet veel meer weet van dat wat was. Dus. Vrienden van onze familie, die mij al kennen sinds ik geboren ben, vertellen op verjaardagen dat kleine Marianne extreem veel "waarom-vragen" stelden. Nou. Dát ben ik dan nog niet verleerd! Doe het nog steeds. Extreem vaak. Gelukkig zou ik bijna zeggen. Maar jij misschien niet. Want een "waarom-vraag" kan best dichtbij komen en confronterend zijn.

Een "waarom-vraag" geeft veel nieuwe inzichten. Het achterhaalt "het waarom" achter de vraag. Probeer het maar eens. Ga maar eens letten op de vragen die gesteld worden. En stel dan eens de vraag "waarom vraag je dat?". Dan wel een andere "waarom-vraag". Eén ervaring die ik had na het observeren van "vragen": mensen stellen erg weinig vragen. Ik ben benieuwd wat jij gaat ervaren.

Maar let op! De "waarom-vragen" werken niet altijd. Krachtige vragen kunnen soms ontkrachten. Als mensen in hun gevoel/emotie/hart zitten en je gaat dan een "waarom-vraag" stellen .... dan schieten ze gelijk weer naar hun hoofd voor een antwoord. En échte antwoorden zitten nooit in het hoofd. Volgens mij. Door een "waarom-vraag" schiet je dan weg uit het gevoel, en staat het cognitieve en rationele hoofd weer sterk aan het roer. En dáár wilde je die mens nou net níet hebben: in het hoofd. We leven als mensen van de 21e eeuw al zo veel en zo vaak in ons hoofd. Dus ken de kracht én de ontkrachting van een "waarom-vraag".

Ter afsluiting.
Martine: "Waarom lezen mensen jouw weblog?"
Marianne:"Waarom wil je dat weten?"
Martine: "Waarom geef je geen antwoord?"
Marianne: "Oké dan: waarom denk jíj dat mensen mijn weblog lezen?"
Martine: "Waarom vraag je dat aan mij?"
Marianne: "Waarom niet? Oké: omdat jij mn weblog óók leest!"
Martine: "Ehhh ....waarom vraag je het dan niet aan alle andere lezers?"
Marianne: "Waarom....? .... dat is een goede vraag!!!!! Dank je wel voor deze "waarom-vragen". Ik ga het ze gelijk vragen!"

"Beste lezers, waarom lezen jullie mijn weblog?"

Zin

Vanmiddag kreeg ik het boek Zin! van André Meiresonne: ik had blijkbaar zinnige vragen gesteld over projecten die deelnemers van Get Real gaan oppakken de aankomende 4 maanden. Dat toeval niet bestaat is hiermee weer eens bewezen, want sinds een paar dagen zijn André en ik van mening dat het zinvol is om elkaar te gaan ontmoeten. Het doorbladeren van zijn boek maakt dat ik er naar uitkijk: hij schrijft hele zinnige dingen! Zin houdt me bezig. In de zin van zoeken, maar liever nog vinden -lees eens wat André hierover schrijft- naar zingeving. Op alle fronten in mijn leven. In het klein: "wat is de zin van dit gesprek?", "wat is de zin van deze marketing activiteit?", "wat is de zin dat ík dit oppak?". En ook in het groot "hoe kan ik zingevend in het leven staan?". Dat zingeving óók bij organisaties hoog op de agenda staat, is terug te zien in alle aandacht voor, én de strategische verankering van, MVO en duurzaam ondernemen. Ik krijg energie van zingen. En zo analyseer ik soms ook de zin en onzin van communicatie, marketing, organisatiestructuren, manieren van werken. Ik heb altijd zin om op mn weblog te schrijven. En met Maartje van Zin in praat ik over de zin van zelfstandig ondernemerschap. Bertien sms ik als ik géén zin in werken heb, veelal maandagochtend. Over het "Hoera het is weer maandag!-gevoel", kan ik dus geen zinnig woord zeggen. En dit weekend in Utrecht kwam zinloos geweld -dát vind ik een onzinnig woord, bestaat er ook zo iets als zinvol geweld?!- ineens wéér heel dichtbij. Zin houdt me dus voorlopig nog wel even bezig. Jou ook? Dan moet je zéker Zin! eens gaan lezen. Om dan daarna samen een zinnig gesprek te hebben?

Overwegingen voor Marketeers

Ik geloof niet meer in marketing! Tenminste, niet op de manier waarop we nu denken dat het zou moeten. Ik geloof niet meer in doelgroepen. Dé consument bestaat niet. Ik geloof niet meer in de manier waarop we communiceren met onze klanten. Ik geloof niet meer in de schijnbare dialoog en de "persoonlijke relatie met de klant", terwijl we die klant helemaal niet kennen. Waarschijnlijk vertel ik je niets nieuws. Maar toch blijven we elke keer weer hetzelfde doen als wat we áltijd al doen. Oude marketingplannen komen voor zeker 60% terug in het nieuwe marketingplan. Iets andere bewoording, iets andere nuances. Oude wijn in nieuwe zaken. Herken je dit? Lastig he?! En het werkt niet meer!

Maar wat werkt dan wél? Nou, daar heb ik eens over nagedacht. Een concrete oplossing heb ik niet. Wel wat overwegingen. Zoals mensen die over hun passie, een geweldige ervaring, een levensles of -doel, een product, een .... vertellen. Authentieke en échte verhalen van échte mensen. Sommigen bouwen dáár al een geweldige business mee op: verhalen vertellen. Andere mensen die daar zó door geraakt worden, dat ze nieuwsgierig worden. Nieuwsgierig omdat ze zelf iets "zoeken", of omdat ze zich herkennen. Nieuwsgierig naar wát die persoon dan als "zo'n geweldige ervaring" ervaren heeft. "Misschien een kans voor mij?" Dan wel dat de mens die het verteld zulke zinnige dingen zegt, zulke geweldige ervaringen heeft, dus.... "ik haak gewoon aan, het zal me hoe dan ook iets opleveren!", denkt het andere mens. Kijk naar consumenten, werknemers, stake- en shareholders, wereldburgers, mede- en nederlanders die zich willen herkennen in elkaar, in de organisaties waar ze werken, waar ze zaken mee doen, waar ze consumeren. Een gedeelde passie! En het Merk IK past bij het merk van de organisatie.

Ik denk dus dat dáár een sleutel ligt.

Herbalife doet het op zekere hoogte al jaren. Vemma is een nieuwe speler in Nederland. Twee van de vele vormen van piramide marketing waar soms denigrerend over gesproken wordt. Sommigen geven zelfs het label "sekte" af. Ik kijk er anders naar, zie het als een slimme manier van ondernemerschap, waarbij er een verdienmodel gelegd is onder mensen die een passie, een ervaring, willen delen met anderen. Via, via, via verspreidt het zich als een olievlek.
Een ander voorbeeld van dit nieuwe denken is voor mij het concept van Sellaband, waarbij een band met een passie een groep van Believers om zich heen bouwt. Gezamenlijk creëren ze een gezamenlijk passie.
En zo ook Westlandcruisers, waarbij Toyota en Autobedrijf Beukers zich gekleurd met passie op de kaart zetten. Geen doel op zich, maar waarschijnlijk geeft het wel veel spinn off naar de business. Ongewoon gewoon. Door het volgen van hun passie.
Maar ook zondag 24 juni as is een voorbeeld. Via, via, via, via, van mond tot mond komen mensen bij elkaar in café Averechts in Utrecht om uit volle borst te zingen. Want door de geweldige ervaringen van de mensen die er de vorige maand bij waren, zit het café de 24e vol! Geweldig toch. En zo makkelijk. Er is geen marketeer aan te pas gekomen :-). En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te vinden. Volgens mij werkt het zo. Dus. Wie weet kan je er wat mee.

PS en omdat ik óók niet meer geloof in de aparte functie van "Marketeer" -marketing is van, voor en vooral dóór iedereen- zijn deze overwegingen ook voor iedereen

Overvloed

Met Pinksteren was ik in de Janskerk bij een kerkdienst van de EUG. Zingen is mijn passie dus uit volle borst zong ik mee:

"wou je leven met zo velen hier op aarde, moet je delen: licht en adem, geld en goed. Wie maar leeft om meer te krijgen die zal sterven aan zijn eigen overvloed".

Meer waarheid dan dit zal je niet gaan vinden denk ik. En gelijk plopte ook mijn "doorgeefkado" naar boven. En dáár ga ik nu wat over schrijven. Want. Sinds 1-1-2007 geef ik alleen nog maar duurzame kadootjes. Een moestuin, 10 kippen, een muskietennet, een ezel, 100 schoolmaaltijden en -boeken en bij een huwelijk een condoompakket dan wel een pannenset. Het idee van Oxfam Novib is knap bedacht. Ik ben benieuwd van wie dit geniale idee is. Ik hoop van de marketing afdeling, want dan dingen ze zéker mee naar de "Marketeer of the Year". Een geduchte tegenstander van de Telletubbies! Terug naar het geniale idee. De kracht zit 'm volgens mij in het "fysiek" maken van een donatie, waardoor het leuk is om als kado weg te geven. Bij andere goede doelen kan je ook iets kado doen, bijvoorbeeld bij het WNF, je koopt Pool Pixels, stukjes Noordpool. Leuk idee, alleen niet voldoende uitgewerkt. Want, de kado ontvanger krijgt een nietszeggend mailtje op zn verjaardag-ik hoorde pas dat het mailtje ook wel eens niet aankomt: daar gáát je kado-. Alleen. Op een verjaardag vier je feest, en je wilt tóch graag iéts krijgen. En een kaart is wel het minste wat je verwacht. En dát doet Oxfam Novib dus heel goed. Je zou jezelf eens iets kado moeten doen, minimaal bedrag is euro 9, om te zien wát de kado ontvanger dan ontvangt.
Maar goed. Omdat 1 van mijn assets is om te verbinden, en dus ook om goede ideeën door te geven, heb ik gelijk andere goede doelen geattendeerd op het geniale idee van Oxfam Novib. Ook uit eigen belang hoor, want in 2008 willen mijn vrienden niet nóg een ezel: ze hebben er al 1!

Dus! Vind je ook dat iedereen alles al heeft? Zoek je ook naar leuke, creatieve en originele ideeën voor kadootjes? Een verjaardag, huwelijk, geboorte? Geef eens een doorgeefkado kado. En, als dit niet jouw ding is, kijk dan eens op Sellaband, want dat concept is ook geweldig geniaal. En, waarschijnlijk vind je daar binnenkort óók "fysieke" doorgeef kadootjes.

PS In deze context is het initiatief van de buurman ook écht geweldig: Nabuur. Die wilde ik je niet onthouden. Wat een overvloed aan kansen om te delen!

Beroep: ParelKetting-Rijger

Ik was vandaag op het Bio Business Event. Nu viel dat enigszins tegen, omdat het meer om recruitment dan om business ging. En ik heb al een leuke job. Het gesprek terug in de stoptrein naar Utrecht was dan ook des te boeiender. En eigenlijk viel toen ook het Bio Business Event op zn plek.

Mijn collega-op-sabbatical steekt zijn mening niet onder stoelen of banken: "het is tijd om je visie én focus te verwoorden én te communiceren, bijvoorbeeld op je weblog!". We waren net weg van station Amsterdam Rai. Ik zou wensen dat de NS op dát moment een vertraging aankondigde. Helaas, we reden op tijd. En zo kwamen we ook al snel te praten over mijn assets. Ik weet niet meer bij welk station dát was. Maar wat toevallig zeg! Daar kwam het gesprek ook op met mijn collega-van-levenswijsheid een kleine week geleden. Misschien toch geen toeval? En naast alle positieve assets die ik volgens hem heb, signaleerde mijn collega-op-sabbatical ook ontwikkelpunten. Dat was in de buurt van Breukelen. -Ik kan ook zeggen negatieve assets, maar dat is not done in trainingsland: het zijn ontwikkelpunten.-

Zo! Dat zet je weer even op scherp! "Maar wat zijn die assets dan?", hoor ik je nu vragen. Daar ben ik dus ook eens goed over gaan nadenken. En vul gerust aan als je daar behoefte toe voelt. Want ik ben er nog niet helemaal uit. Een kenmerk van een Duizend Dingen Doekje is nu eenmaal dat ie al snel 1000 assets denkt te hebben. Maar goed, een paar dan: "tot de essentie komen/analytische/scherp, kritisch en out-of-the-box vragen stellend, kansen zien, passie, verbindend, communicatief sterk, lef". En een ontwikkelpunt is om een teleurstellende ervaring om te zetten in een kans, in kracht. En ook leiderschap tonen bij het uitdragen van een visie. En óók om een focus aan te brengen. En laat dat nou net dé uitdaging zijn voor een Duizend Dingen Doekje, die diep in zn hart een focus op "alles" wil hebben.

Dus. Ik heb een carrière switch gemaakt. Vandaag. Op basis van het gesprek van onlangs én dit gesprek in de stoptrein naar Utrecht. Ik denk dat het bij station Maarssen was. Ik heb een nieuw beroep: ik ben ParelKetting-Rijger. Ik zoek dus parels. En dat is makkelijk want die zijn er genoeg, geloof mij. Vandaag op het Bio Business Event bijvoorbeeld. De ene parel na de andere heb ik gevonden. De een was nog mooier dan de ander. Sommigen wisten het niet eens. Zaten nog in de schelp. Maar dan, dan heb je de parel, en dan? En daar komt het uitdagende van mijn beroep: het rijgen van de parelkettingen! Want ik ben niet voor niets een ParelKetting-Rijger. En juist dat rijgen is best wel lastig... Parels stralen namelijk al zo sterk van zichzelf, dat er minimaal 1000 redenen moeten zijn om zich aan een ketting te laten rijgen. Er zijn 1000 argumenten nodig om de parels te laten zien dat ze samen nóg mooier en krachtiger kunnen worden. Nóg meer kunnen stralen. Dat het fijn is om een parelketting te zijn. Dat veel verschillende kleuren parels de parelketting nóg mooier maken. Dat de verbinding met de andere parels in de ketting extra glans geeft aan je eigen parel. Dat de wereld gebaat is bij een parelketting, mogelijk minder bij losse parels. En dat een parelketting ook wel eens kapot gaat, en dat dat oke is: dat je dan nieuwe kettingen kan rijgen.

En dan? Dan ben ik maar wat blij dat ik een Duizend Dingen Doekje ben. Dat ik denk 1000 assets te hebben. Dat ik 1000 argumenten weet, dat ik 1000 kansen zie, dat ik 1000 parels ken, dat ik 1000 rijgdraden heb. Want die zal ik allemaal nodig hebben bij het rijgen van de parelkettingen. Wat een uitdagend nieuw beroep heb ik!

Stress!!!

Naast alle stress waar je als actieve 30-er mee om te gaan hebt, en dan laat ik de hele vrouwelijke HaHaHa (alias HormonenHuisHouding) stress compleet buiten beschouwing, is er een nieuwe stress bijgekomen: blogstress. Heluppp!!! Nog meer stress?

De Pers schrijft er vandaag over. En ik snap het wel hoor. Het is een vorm van "moeten" die je jezélf oplegt. En ja, dát geeft stress. Wist je dat al? Want je bent het altijd zelf, nooit is het een ander die jou stress geeft. En hoewel ik altijd vol bravoure roep dat het woord "moeten" al járen niet meer in mijn woordenboek voorkomt, ontkom ik er ook niet meer aan. De wereld draait door en ik draai als een razende mee. Want. Ik moet mn blackberry -werk- lezen en zien wie me mailt en waar het over gaat. Ook in het weekend en 's avonds. En ik moet dan gelijk reageren. En daarna weer reageren op de reactie. En ik moet weten wie mij belt/sms't. En dan moet ik ook weer gelijk reageren. Mijn mobiel -privé- moet ik dus altijd bij me hebben.

En nu kan ik dus ook blogstress krijgen? Of al hebben. Want. Ik moet héél goed zijn in het schrijven. Ik moet persoonlijke, krachtige, leuke, scherpe, humoristische, zinvolle, vakinhoudelijke, deskundige, verrassende, inspirerende, enthousiaste, wijze, vernieuwende teksten schrijven voor op mn weblog. En ik moet regelmatig iets nieuws schrijven. En ik moet .... STOP! Ik wil niet meer moeten van mezelf. Ik wil niet meer draaien en razen. Dit vraagt om een besluit: het woord "moeten" komt dus per direct niet meer voor in mijn woordenboek! Mijn oude wijsheid in ere hersteld, dd 29 mei 2007. Wie volgt? Samen stoppen met moeten?!

PS Je zal snappen dat vanaf nu preventie hoog op mijn agenda staat. Ik doe dus ook actief aan blogstress-reductie: ga zómaar wat schrijven. Niet wijs, leuk of enthousiast. Niet verrassend, zinvol en al helemaal niet regelmatig. Niets moet, alles mag. Pffff ...... een weblog is relaxed zeg .......