dinsdag 11 december 2012

Mamma mia

Als trainer en coach weet ik hoe hardnekkig overtuigingen kunnen zijn. Hoe ze je kunnen belemmeren. Soms ook voor je kunnen werken. Overtuigingen die je in je prille jeugd mee krijgt. Van je ouders, je school, je vriendjes, ...... Met de dankbare taak om onze 2 jongens te begeleiden op hun weg, liep ik vandaag tegen mezelf aan. Misschien dat ik daar hier in Engeland eerder tegen aanloop dan in Nederland. Omdat de cultuur en de wortels hier nu eenmaal anders zijn dan de mijne. Ik ben me meer bewust van mijn 'anders zijn' hier. Maar misschien ook omdat onze jongens ouder worden en meer opgaan 'in de omgeving' dan toen we nog in Nederland woonden. Vergelijkingsmateriaal uit Nederland heb ik dus niet, benieuwd om die van jou te horen!

Maar goed, laat ik eerst vertellen wat mij triggerde om deze blog te schrijven.

"Tots Tramp & Tumble - a course in The Junction, Broadstone - 2,5 till 4 years old -". Een pre school activiteit dus zoals er hier 1000-en van zijn. -Zoveel te doen voor en met kinderen, kan ik ook een blog over schrijven :-)-. Een les van een uur in een gymzaal met nog 6 andere kleine jongens (gemengde groep, maar er zijn alleen jongens) en hun moeder of oma/opa met een parcours van hoepels, balk, springplank, kast, dikke mat, balk en natuurlijk: de grote trampolines ('jumpolina' zoals de jongetjes het noemen: een naam die ook beter past vind ik). Eerst vrij spelen, maar wel het parcours volgen graag, en daarna in 2 groepjes opgedeeld. Onze groep gaat om de beurt op de balk lopen, en dan nog op een balk. De andere kindjes zitten keurig en wachten op hun beurt. Na een minuut of 10 wisselen we van groep en gaan we naar de andere juf. Met handen op hoofd springen met 2 benen, koppeltje duiken, handen en voeten lopen, huppelen, etc. Om de beurt, alle kinderen zitten netjes te wachten tot ze aan de beurt zijn. Iedereen doet ook goed mee, de instructie -die soms wat duidelijker mag of een keer voordoen wat de bedoeling is zou ik ook wel waarderen 'teaching by example'- wordt netjes opgevolgd. Heel rustig en mak.

En dan .... mijn jongens. Laten we zeggen de 4 E's -op een schaal van 1 op 10- op een 8. Enthousiast, Energiek, Eigengereid, Extravert. Julian stuitert rond op de jumpolina terwijl hij in het midden moet blijven. Casper is als 4e aan de beurt, maar gaat samen met kindje 1 met zn handen op zn hoofd springend naar de overkant. Achter uit lopen -voeten- op de balk doet Julian een soort liggend op zn handen. Casper besluit niet meer mee te doen. Op de jumpolina roept ieder hem toe: op je voeten springen, Casper doet het zittend. Iedereen staat aan het einde op de "sticker-line" voor de sticker die ze krijgen, Julian en Casper staan er voor.

Stiekem lach ik me een rotje maar ik hoor mezelf ook dingen zeggen als: "ga maar netjes zitten, op je beurt wachten, sssst, rustig doen, goed kijken naar hoe het moet, doe maar niet, kom hier Casper, Julian niet doen, meedoen jongens, kom hier". Niet goed of slecht maar wel iets om over na te denken. Doe dat dus nu al schrijvende. Want wat vertel ik ze? Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg? Doe maar maar mee met de rest, dan hoor je er bij? Doe maar rustig dan vindt iedereen je leuk en lief? Doe het goed dan wordt er geklapt? En zo kan ik nog wel meer verborgen boodschappen vinden. Wat horen ze eigenlijk onze kinderen? Wat ik zeg of wat ik niet zeg maar wel bedoel? Ik ga de aankomende tijd goed naar mezelf luisteren! En ik heb ook besloten dat ik "zoals het hoort" los laat! Het zijn kinderen, 2 en 3 jaar oud! Laat ze lekker doen en laten wat ze willen, ze kunnen hun hele leven nog 'volgens de regels' lopen, nu is het tijd om te springen! Leve de JUMPOLINA!