Overstappen aub

"De trein is gewoon doorgereden en jij bent er weer op gesprongen, zonder dat ie voor je gestopt is bij de halte" zei mijn vriend gister toen ik hem vroeg hoe hij keek naar mijn energie niveau van die avond. Want die was extreem laag, zeker zo tussen 17 en 19 uur tijdens het spitsuur met de kinderen. Nu is dat niet onbekend voor mij, dat lage energieniveau aan het einde van de dag, maar wel op dit specifieke moment. Want ik ben nét terug van sapvasten in Turkije en gisteren rond de middag kwam ik vol energie, stralend, uitgerust en opgeladen aan op Schiphol. Het eerste uur was geweldig, maar daarna voelde ik met het uur mijn energie zakken ......... In Turkije was ik topfit! Hoe kan dat?! En hoe groot ook het contrast van natuur, stilte, eigen tempo, niets moeten dáár en het weer "moeten", de snelheid, de drukte híer. Een voorbij flitsende sneltrein versus het boemeltje waar ik in zat in Turkije. Dat is even wennen hoor, overstappen op een sneltrein. Zeker als ie niet even stopt zodat je kan instappen. The day after gaat het gelukkig al weer veel beter. Het ritme oppakken en je bent zo weer gewend aan het tempo merk ik. Goed voor mij om aan den lijve te ervaren wélke factoren mij opladen en ontladen als het gaat om energie. Goed ook om bewust een aantal keer per jaar over te stappen van mijn flitsende sneltrein naar de boemel die alle tijd van de wereld heeft. Want met kleine kinderen rijdt de trein áltijd op volle snelheid; vanaf 6 uur -bij ons- tot het moment dat ze weer gaan slapen, zeg 19 uur. En dan de nachten als ze niet-slapen. Werken als een boemeltje zit ook niet in mijn systeem, dus ook op dat vlak ben ik een sneltrein. En de trein die er uit ziet als je beide combineert ..... die rijdt zó snel dat het oog het niet bij kan houden. Laat staan de rest van het lichaam. Hoe bewaak je dan je balans? Hoe blijf je staan in dat denderende geweld? Ik hoop dat je 30 mei jouw verhaal komt delen!