Slappe lach

Julian huilt "ik wil een toetje".

Niets werkt.

Moe is hij na een schoolreis dag naar Moors Valley.

"Als jij huilt om een toetje ... dan huil ik om een wortel!".

Tranen met tuiten.

Van het lachen.

"En Papa huilt om een ananas".

"Casper huilt om een banaan en Elise om een tomaat!" ...... en zo komen we ineens van huilen in de slappe lach die uren lijkt te duren.

Wat een heerlijke ervaring!!!!

En wat heb ik weer veel geleerd van en met mn kleine grote jongen.

Kinderwijsheid. Zo ook deze uitspraak :-)

Google Translate

Ik heb op mijn blog een feature in de rechterkolom waarmee je mijn in het NL geschreven blog kan vertalen. Meestal zal dat best wel goed werken en de strekking van mijn verhaal duidelijk maken in een andere taal. Tenzij .... ik gezegden en spreuken gebruik in mn blog. Want de translate machine zal dat waarschijnlijk gewoon letterlijk gaan vertalen. Denk maar eens aan "Nu breekt mijn klomp!". Dat zal via de vertaal optie worden "Now breaks my wooden shoe". " Of "Hoge bomen vangen veel wind". Of "....". Er zijn vast veel grappige gezegden die in een Engelse vertaling echt nergens over gaan :-).

Ken jij er een paar?

Misschien dat de vertaalmachine zo geavanceerd gaat worden in de toekomst dat het niet letterlijk vertaald maar zegt "this is a Dutch saying and I don't know what it means" :-). Well, time will tell. Dat is er dus 1 die wel beide kanten op werkt!

Voortschrijdend inzicht

Als ik de blog "Opstandig" lees die ik schreef aan het begin van het Academic Year (zo heet dat hier) dan moet ik glimlachen. Ik weet nog goed hoe ik me voelde, hoe ik me opwond over de gang van zaken. De tijd heeft me ingehaald. Ik ben gewend. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er volkomen vrede mee heb nu. Blij en gelukkig ben over hoe het er aan toe gaat op de Sturminster Marshall First School. Voortschrijdend inzicht noemen ze dat? En naast de nieuwe inzichten die ik gekregen heb, ben ik ook meer gewend geraakt aan hoe het 'gaat' op school. Dat kost dus gewoon even tijd! Wat ik wel dacht toen maar wat ik nu zeker weet.

Onze Julian vaart wel in het Engelse schoolsysteem en heeft het erg naar zn zin op school. Dat zal zeker 90% van het tevreden gevoel in mij maken. Als hij er niet in zou passen (lees te speels, te actief, te eigenwijs, te ...) dan zou het mogelijk (en dat is anders dan in Nederland waar dat wel kan op een Kleuterschool) een heel ander verhaal geworden zijn. Elke dag gaat hij met volle zin naar school. En komt met iets minder zin weer thuis om zich te gaan vervelen :-). Intensief is zo'n dag dus wel.

Dat Marcel en ik elke vrijdag in de klas meehelpen, draagt zeker bij aan het positieve gevoel. Horen, zien en voelen wat er daadwerkelijk in de klas gebeurd, hoe er wordt geleerd en begeleidt. De communicatie die er is tussen de teacher en de kinderen, weten welke projecten er lopen, waar ze zijn qua lezen, schrijven, rekenen ....... zo'n vrijdag geeft een compleet beeld waar we thuis weer op door kunnen borduren. Door bijv. te zien dat dit veel gebruikt wordt en thuis ook de filmpjes te bekijken. Een dikke hit in de klas, en nu dus ook thuis, is The Alphabet Song :-)  Ja, ik ben blij met school!

Taal

Het blijft geweldig leuk om onze jongens Engels te horen praten. Alle 2 zijn ze volledig 2talig nu, op de beide scholen horen ze geen verschil meer tussen onze jongens en native Engels sprekende kinderen. Op een Nederlandse school zal je wel verschil gaan horen met Nederlands sprekende kinderen denk :-) Nou ja, dat pakken ze ook wel weer op straks.

Wonderbaarlijk toch hoe makkelijk een vreemde taal zich aandient bij een kind. Onze Engeland ervaring maakt dat ik 500% enthousiast ben over de vvto initiatieven in Nederland. Als ik denk aan mijzelf, woordjes leren en stampen vanaf de middelbare school, kreunen en zuchten -en ik was goed in mijn talen en vond het leuk dus moet je nagaan als je er een hekel aan had- ..... nou, die ellende is dus helemaal niet meer nodig als je een vreemde taal van kinds af aan aangereikt krijgt. De basisscholen zouden wat mij betreft nog veel verder mogen gaan dan de huidige initiatieven! Dat is mijn conclusie na een mini onderzoek onder een aantal scholen. En ik hoop mijn steentje te gaan bijdragen als we begin 2015 weer in Nederland wonen en 2 kinderen op Nederlandse scholen hebben. Enerzijds omdat ik hun Engelse taalbeheersing wil blijven voeden en doen groeien en anderzijds omdat er zo veel meer mogelijk is dan nu gedaan wordt op NL scholen. Ik borrel al vol van ideeën, ws ook omdat ik in de klas van Julian help en de 'juf' in mij wakker geworden is. Ging mijn andere blog over :-)

Buitenshuis zijn de Engelse zinnen om door een ringetje te halen. Als de jongens thuis zijn mixen ze soms Nederlands en Engels door elkaar en kan een zin opgebouwd worden met Nl en UK woorden. Grappig klinkt dat. Voor outsiders onverstaanbaar wellicht, je moet in ieder geval even schakelen, maar wij verstaan alles. Blended learning noem ik het :-) Vooral Casper is de laatste tijd erg grappig in zn taalgebruik. Op TV -Cbeebies- is een programma "The Rhyme Rockets", waarin het gaat over, je raadt het al, rijmen. En schijnbaar doen ze daar ook iets mee op de Nursery want alles gaat in rijm op dit moment. Wat elke dag wel een keer langs komt, op de meest onverwachte momenten:

"You Silly Billy!"
"Dat is echt Easy Peasy Lemon Squeezy!"
" Lizy Busy" (onze Elise :-))
"Funny Bunny"

En "jam" (NL uitspraak) rijmt op "jam" (UK uitspraak)!

Ha, ha. Te grappig is het soms. Vooral als we op straat lopen en Casper reageert op iets wat ik doe: "You Silly Billy!". Menig hoofd is lachend omgedraaid in Poole.

Nou NL scholen, aan de bak met vvto! Zou toch een groot verlies van de hersencapaciteit (lees "spons") van onze kinderen zijn als we niet in staat zijn -gaat het om geld, onwetendheid, overmogen, ....?- ze Engels te leren voordat ze naar de middelbare school gaan. Ik denk graag mee!

Holland

I love this movie about the difference between the Netherlands and Holland :-)

Ruimte

"Ruimte, waar het licht kan komen, wind kan waaien, adem stromen. Ruimte, om te zijn"

Stay at Home Mom

OK. Ik heb het gedaan. Op mijn Linkedin profiel staat nu officieel dat ik met zwangerschap verlof ben .... tot eind 2014. Best wel een stap om dat wereldkundig te maken ..... -dat is toch bizar zeg dat ik dat zo voel...-! Maar goed, ik heb mezelf voor het hele jaar 2014 officieel verklaard als SAHM ofwel 'Stay at Home Mom'.

Geen "ja, ik werk hier en daar". Geen "ik doe X voor Y met Z". Geen " ....." vul het maar in. Nee! Ik ben een thuisblijfmoeder.

Heftig zeg!! Dat is namelijk echt niets voor mij. Dat merk ik al sinds we in Engeland wonen. Vooral als ik schrijf "ik ben", want alles in mij roept "Nee, dat ben je niet!". Schijnbaar heeft het woord SAHM een negatieve lading in mij. Ik vind er iets van. Ik weet ook niet of ik het hardop kan zeggen, het voelt zo raar. Misschien kan ik het beter verwoorden als: "voor nu kies ik er voor om tot de Kerst thuis te zijn met de baby en de jongens". "Gezien de situatie past dat het beste". Dat is deels waar overigens. Wat klopt is dat ik er nu voor kies om geen acties meer te nemen om hier in Engeland aan het werk te gaan. Maar dat verandert niets aan het vuur in mij dat wil branden: ik wil bijdragen, meedoen, zinvol zijn, er toe doen, beweging creëren, van belang zijn, inspireren, ...... Vuur wat soms smeulend kan zijn .... maar altijd brandt! Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ontvlam. Letterlijk. En schijnbaar wil dat vuur branden in een werkomgeving. 'Marianne als Professional' wil weer eens op het podium staan en presteren! Maar wel in combinatie met een fijne work-life balans, dus flexibel passend rondom bijvoorbeeld schooltijden. Blij dat dat weer kan straks in Nederland!

Elise is vandaag precies 4 maanden oud, in Nederland zou ik nu weer aan het werk gaan met de kindjes op school, BSO en het KDV. Met mijn vorige 2 zwangerschappen heb ik dat ook zo gedaan, en dat is me toen goed bevallen. Ik was er ook klaar voor. Dan wel 'klaar mee' -niet onvriendelijk bedoeld-, het is maar vanuit welke kant je kijkt naar je situatie :-). Klaar om 3, 4 dagen aan het werk te gaan. Een andere pet op te hebben dan de 'mama-pet'. Uitgedaagd te worden om mijn hersenen te gebruiken, gesprekken te voeren op niveau, de zwangerschaphormonen thuis te laten.

Ja, ik ben er klaar voor, maar ik ga niet aan het werk. Ik blijf een SAHM tot aan de Kerstvakantie, dan verhuizen we weer terug naar Nederland. Ik neem een 'extended maternity leave'. Dat klinkt weer wat stoerder eigenlijk. Geeft ook een ander gevoel van binnen, alsof ik een statement maak: ik doe dat gewoon! Ik kan dat gewoon doen! Alhoewel mijn en onze spaarrekening wel leeg loopt hierdoor :-) En ik me ook wel verveel. Eerlijk is eerlijk: 100% thuis zijn met de kinderen geeft mij onvoldoende voldoening.

Nou ja, nog even wachten ....... en proberen om op andere manieren 'mijn vuur' aan te wenden binnen de tijd en mogelijkheden die er zijn. Op de school van Julian bijvoorbeeld door te helpen in de klas als Marcel thuis is met Casper en Elise op vrijdagochtend. Dat is leuk joh! De juf in mij wordt weer wakker. Mijn hart maakt een blij sprongetje! Stralend kom ik thuis na een ochtend 'teaching assistant' zijn met 4/5 jarigen. Ik zou daar elke dag wel heen willen om te helpen, echt waar. Het smaakt naar meer. "Zal ik me omscholen naar juf?" zeg ik vurig enthousiast tegen Marcel. Hij lacht.

Als zand tussen mijn vingers ...

Dat is hoe ik het begrip 'tijd' op dit moment ervaar. Misschien zijn het de post-partum hormonen wel? Onze Elise is nu 9 weken oud, dus hormonen doen ongetwijfeld een beroep op mijn geheugen en mijn beleving van tijd. Nou ja, wat het ook is: de tijd vliegt voorbij!! Waren we in 2011 nog aan het voorbereiden om naar Engeland te gaan, dit jaar staat al weer in het teken van terugkeren naar Nederland. Kerst 2014 gaat het gebeuren ... Het maakt me wat wiebelig als ik er alleen al aan denk. Om verschillende redenen. Terugkomen naar Nederland is als een open boek, niets staat nog be- en omschreven. Behalve dat het woon-werkverkeer van en naar Oss een half uur a drie kwartier is ...... Verder lijkt het alsof we alle pagina's van het boek zelf kunnen gaan schrijven. Zoals we indertijd ook deden toen we naar Engeland kwamen. En nu gaat dat Engeland boek al weer naar een einde ...
En het is gek, want het Engelse boek voelt en voelde als een groot avonturenboek. Vol kansen en mogelijkheden en uitdagingen en ..... Het Nederlandse boek voelt helemaal niet zo. Het Nederlandse boek, en dat terwijl het nog zo goed als leeg is, voelt zwaarder. Letterlijk en figuurlijk. Waarom eigenlijk?? Ik ga er eens op broeden! Nou ja, als ik er tijd voor heb :-)

Elise is geboren!

"These tiny little fingers 
always want to play 
never stop exploring
the wonders of each day
These tiny little fingers
that from the very start
hold ours so tightly
making butterflies in our heart"

Verwonderd en dankbaar zijn wij met de geboorte van Elise Catharina Pith, 18 november 2013, 3155 gram, 6 lbs 15oz, 18.24 uur, St. Mary's Maternity Hospital, Poole, United Kingdom
Marianne en Marcel, Julian en Casper

Na een mega snelle bevalling van nog geen 1,5 uur is Elise geboren. Wat een ervaring was dat! Zowel de bevalling op zichzelf als zwanger te zijn en te bevallen in een Engelse ziekenhuis. Nu met kraamverzorger Marcel, want Engeland kent geen kraamhulp, een beschuitje smeren met uit Nederland geïmporteerde roze muisjes :-).

Onderwijs en jongens

Dit artikel kreeg ik toegestuurd van Nicolette en ik plaats het 1 op 1 op mijn blog! Ik denk namelijk dat te weinig ouders en schoolleiding stil staan bij de impact van de, ik noem het 'vrouwen energie' op een school. Ik ben vrouw en doorzie mijn patronen bij ons thuis als het gaat om onze jongens. Geen 'goed of slecht', maar wel iets om je heel bewust van te zijn ....... 

Wendy Schouten is publicist en moeder van drie zonen (7, 12 en 14) en van een dochter (10). Dit artikel is verschenen in het NRC Handelsblad van zaterdag 5 oktober 2013 op pagina 2. "Onderwijzeressen kleineren jongens door hun spierkracht en moed te negeren. Maar jongens zijn niet stout – ze zijn stoutmoedig, meent Wendy Schouten. Het onderwijs kan nog wat leren van het voetbal." 

Alleen een man kon mijn zoon kalmeren 

Wendy Schouten

Als peuter sloeg mijn zoon hinderlijke leeftijdsgenoten genadeloos tegen de vlakte. Het bleek vervolgens onmogelijk hem een ‘sorry’ te ontfutselen. Een klap was voor hem een prima middel om je territorium af te bakenen. „Kijk eens wat je hebt gedaan, dat kindje huilt en heeft heel erg pijn”, begon een juf meestal hoopvol. Maar voor tranen of emotionele pressie was hij ongevoelig. „Moet-ie maar ophouden als ik het zeg”, antwoordde hij hooguit. In het gunstigste geval zei juf dan: „De volgende keer moet je mij roepen, dan kunnen we er over praten.” Maar hij keek wel uit. Hij dopte liever zijn eigen boontjes. Praten was wel het laatste waar hij op zat te wachten.

Het was het begin van een schoolcarrière waarin mijn zoon negen jaar lang dagelijks de afkeuring van zijn onderwijzeressen over zich afriep. Hij was niet het dociele kind dat zij graag zagen, maar een speels beweeglijk dier dat niet van zins was zich te laten kooien in een klaslokaal of vrouwen te volgen die ‘verdrietig’ werden als hij een in hun ogen minder geslaagd grapje maakte. Pogingen hem te socialiseren langs de weg van het empathisch gesprek mislukten keer op keer.

Dit alles bezorgde hem dagelijks strafregels – en mij een wekelijkse gang naar de juf. Wat was er met hem aan de hand? Hij gedroeg zich asociaal, onaangepast. Ik begreep het niet. Mijn oudste zoon was met dezelfde opvoeding een modelleerling.

Zo kritisch als mijn zoon op school werd beschouwd, zo bejubeld werd hij op het voetbalveld. Zijn negatieve karaktertrekken (hyperactief, asociaal, koppig, eigenwijs, weinig empathisch en onbereikbaar) werden door trainers, ouders en medespelers in een positief daglicht gesteld (dynamisch, onafhankelijk, wilskrachtig, onnavolgbaar, koelbloedig en onverstoorbaar). Mijn zoons zwakke kanten op school bleken zijn sterke kanten in het voetbal. Langs de lijn zag ik helemaal geen onwillig afgesloten kind, maar een open jongen die zich afstemde op zijn medespelers en elke opmerking van zijn trainer registreerde. Ik zag iemand die niet per se zelf hoefde te scoren, maar grenzen wilde verleggen en het groepsbelang wilde dienen. En ik zag iemand die zijn emotie goed kon uitschakelen waardoor hij de bal kalm en berekenend in de kruising schoot .

De discrepantie tussen de twee werelden waarin mijn zoon al jaren leeft, is enorm. In het ene kamp een lastpak, in het andere kamp een held. Dat geeft te denken. Niet in de laatste plaats omdat er veel jongens zijn als mijn zoon. Jongens uitgerust met het genetisch materiaal van een krijger. Jongens die hun krachten willen meten en vanaf hun elfde, twaalfde jaar, klaar staan om samen met hun vaders, ooms, broers en neven een zwijn in het bos te scoren. Echter, het gebrek aan empathie dat nodig is om dat zwijn zonder al te veel stress de keel door te snijden, wordt door leerkrachten doorgaans magertjes gewaardeerd. En het uurtje gym per week volstaat bij lange na niet om de energie van deze krijgers in banen te leiden.

Daarmee zadelt de maatschappij en het onderwijs in het bijzonder zichzelf met een probleem op. De toch al overbelaste docenten worden doodmoe van deze jongens, die zich op hun beurt misplaatst en waardeloos voelen. Het onderwijs zou zich tijd en moeite kunnen getroosten door beter naar het voetbal te kijken. Daar wordt de krijgersnatuur van jongens immers gerespecteerd en gekanaliseerd.

Kinderen kunnen best (of misschien zelfs beter!) leren rekenen door drie plus zeven keer een bal naar elkaar te schoppen. De gedachte dat het intellect en de sociale vaardigheden van jongens beter gevormd worden in een gedisciplineerde sportieve omgeving is van alle tijden en plaatsen. Kijk naar de gymnasia in het oude Griekenland, de kostscholen in Engeland en de judoscholen in Japan.

Willen we niet terug naar de autoritaire tucht uit de jaren vijftig, dan zijn kleinere klassen een voorwaarde voor goed onderwijs. Dat is in ieders belang – maar in het bijzonder in dat van jongens. Zij hebben, vergeleken met meisjes, meer directe aansturing nodig.

Meer leraren dus en dan het liefste mannen! Want de 85 procent vrouw in het basisonderwijs gaat er te vaak van uit dat de jongens in haar klas gedragsproblemen hebben, terwijl zij gewoon gefrustreerd zijn door gebrek aan beweging, te weinig aansturing en een te vrouwelijke manier van communiceren. Hierdoor worden meer jongens dan nodig afgeserveerd naar een opleiding onder hun kunnen of naar een traject waarin therapeuten en medicijnen als Ritalin soelaas moeten bieden.

Een aantal keer bezweek ik bijna aan de druk die onderwijzeressen op mij uitoefenden om mijn zoon als patiënt te beschouwen. Hem van een etiketje voorzien leverde een directe win-win-situatie op, voor de juf en voor mij. Zij kreeg meer tijd (lees budget) en ik meer begrip en aandacht voor mijn zoon, waardoor hij misschien eindelijk stopte met nagelbijten en mouwkluiven. Bovendien begreep ik, net als zijn juffen, zelf vaak ook niets van het gedrag van mijn alfamannetje. Misschien was er inderdaad wat mis met hem.

Wat ben ik blij dat ik, mede dankzij de onverzettelijkheid van mijn eigen alfaman, nooit gezwicht ben voor die druk. Hij begreep mijn zoon beter dan ik en vond, terecht, dat we hem niet het gevoel hoefden te geven dat hij faalde omdat zijn onderwijzeressen er niet uitkwamen met hem.

Maar nog blijer ben ik met de nieuwe meester van mijn zoon. Want na zeven jaar valt ons eindelijk de 15 procent man in het basisonderwijs ten deel. Mijn zoon is een jongen van weinig woorden, maar over zijn meester raakt hij niet uitgepraat. „Als je niet luistert, pakt hij je hoofd beet of knijpt hij in je arm, best hard”, zegt hij trots. „En hij speelt gitaar en zingt een beetje hoog en schor en dat klinkt echt heel mooi. En weet je”, zegt hij verbaasd, „deze meester wordt helemaal niet kwaad als ik een grapje maak, hij grinnikt er om en gaat dan gewoon door met zijn verhaal”.

Nog altijd zit mijn zoon overdag meer stil dan gezond voor hem is, maar ’s ochtends komt hij zingend naar beneden, ’s middags begint hij ongevraagd aan zijn huiswerk en voor het eerst in zijn tienjarige schoolloopbaan gaat hij fluitend naar school.