I experience that here in the beautiful South companies don't use social media like Twitter and Linkedin for their benefit. There is so much more possible! I meet business people who are not on Linkedin. People who are unemployed and don't use the power of social media to find a new job. I meet organisations who do nothing on Twitter. Organisations where nobody is responsible for social media. Events without using the benefits of social media to make it a long lasting experience, rather than "just another event".
It is probably all about change, and in my vision change only happens if there is a urgency.
Is there no sense of urgency?
"What? No? Ok, that sounds strange reading the newspapers and thinking about the future ..... but well, if you say so."
But.
Lets talk about money than! "Ah, now you are interested!" Using social media can save you money!
For example on your recruitment budget. Or your marketing and communication budget. It can even help with brand and reputation management (example: boat on fire where it was on Twitter before the yard knew it themselves, bad publicity about the fire ..... and no social media response from the yard. That can seriously damage your brand and the relationship with your clients). Social media will boost business development too. Well, it can effect all facets of an organisation for the better!
Why? When? Who? Where?
So what is your reason for the "n-eagerless" (not being eager :-)) to start using social media in your company?
donderdag 28 februari 2013
woensdag 27 februari 2013
Werk, werk, werk, werk, werk
Wat doe je als werk een obsessie lijkt te worden? Ach, ik moet het niet erger maken dan het is, maar waarheid is wel dat ik me zorgen maak over Me & Work. Want we komen in de zomer van 2014, dan wel 2015, weer terug naar Nederland. En dan? Waar ga ik dan werken? Zijn er banen die ik wil, die mij willen? De weg naar ZZP'er -met de 3 jaar financiële bewijslast- oogt niet erg interessant met de huidige recessie & ons plan om een family-huis te kopen zodra we het appartement in Rosmalen verkocht hebben. Als we het ooit verkopen .... Nu zal je zeggen: dat is nog zo ver weg .... en ja, dat is ook zo. Maar toch. De werkende in mij was best even oké met structuurloos, met minder werken, met af en toe projecten, met vrijwilligers werk, met netwerken, met werk zoeken hier in Engeland -ZZP'er of in loondienst-, met hier en daar iets doen voor de Baak. Ik vond ook mijn weg wel in zingeving en voldoening .... was een bezige bij: alles hier in Engeland opbouwen, ons als gezin settelen, meer tijd om te sporten, om te schrijven, Engelsen en de omgeving ontdekken, om mijn NLP opleiding te doen. "Ach ja, partner van een expat, je kent het wel". Maar aan alles komt een einde. Ook aan de tijd dat ik er oké mee was. Want dat ben ik niet meer. Banen zijn er hier niet echt. Ja, fulltime maar dat vind ik geen optie. Zou voor 7,50 per uur kunnen gaan werken als parttimer, 20-25 uur. Tenminste als ik het zou worden naast alle andere sollicitanten, maar kan niet zeggen dat ik daar erg enthousiast van wordt. Assistent van de office manager die weer de assistent is van de junior manager die assistent is van de assistent ......
Hoe ga ik om met 'werk' en "te maken keuze' gedachten in mijn hoofd? Dat is de vraag die mij bezighoudt. Niet eens zozeer wat het antwoord moet zijn -al zou een kant en klaar antwoord ook fijn zijn-, maar meer hoe stop of structureer ik die gedachten? Hoe laat ik het geen obsessie worden. Ik kan natuurlijk wel met de antwoorden aan de slag gaan en gaan solliciteren in NL. Aangeven dat ik per september 2014 beschikbaar ben, maar ja .... Ben ook al druk aan het kijken op vacature sites, maar dan komt de realiteit om de hoek kijken. "De banen in 2014/2015 staan nog niet op een vacature site .....". Solliciteren in het Engelse land is een continue proces, maar de realiteit is dat de kansen minimaal zijn. En mijn overtuiging "bedrijven in Zuid Engeland zitten vast te wachten op iemand met een andere kijk op hun werkelijkheid" (a la het Baak Strategie Programma zoals ik het in mijn Baak tijd ontwikkeld heb "Met Andere Ogen") .... heeft nog weinig bewijs gevonden.
En dan lees ik een artikel in het blad WIJS. "Werk, dat ben je zelf!" Ik citeer: "Je valt als mens niet samen met je werk, je bent meer dan je werk. Leven is niet werken, maar werken is wel leven. Werken is een deel van je leven dat een eigen zinnigheid moet hebben. Het moet een ruimte zijn waarin je je capaciteiten kunt inzetten, waarin je een bijdrage levert aan de samenleving, of dat nu betaald wordt of niet". Met dat laatste ben ik het niet eens, omdat ik werken zonder betaald te worden niet als werken ervaar. Even verder op staat er: "Bij werk hoort dat je (iets van) je ziel in je werk legt. Alle werk geeft een samenhang aan het leven, een plek waar je kunt inzetten wat je te bieden hebt. Je bent iemand door je werk". En de afsluiting van het artikel:"Werk: dat ben je zelf. Je wordt gevormd, bepaald door je werk. Je laat jezelf zien in je werk. Je ontplooit wat je te bieden hebt. Je vervult je verlangens om iets te betekenen voor anderen, voor de samenleving. Je identiteit is dus in het geding. Tegelijk is het zaak er wel kritisch mee om te gaan. Om je niet afhankelijk te maken van je werk. Dan ligt opbranden op de loer. Je bent jezelf in je werk, maar je leven is er niet van afhankelijk. Je bent meer dan je werk".
Ik snap waarom het zo'n groot ding is voor mij "niet-werken", tenminste niet in de vorm die ik gewend ben/was in NL. Mijn identiteit is in het geding! Werk geeft mij samenhang! Werk betekent je talenten inzetten! IK WIL MIJN TALENTEN INZETTEN! Zo, dat lucht op! En hè, dat is verrassend, als je hard schreeuwt dan hoor je je hoofd niet meer praten. Zou daar wijsheid in te vinden zijn?
Hoe ga ik om met 'werk' en "te maken keuze' gedachten in mijn hoofd? Dat is de vraag die mij bezighoudt. Niet eens zozeer wat het antwoord moet zijn -al zou een kant en klaar antwoord ook fijn zijn-, maar meer hoe stop of structureer ik die gedachten? Hoe laat ik het geen obsessie worden. Ik kan natuurlijk wel met de antwoorden aan de slag gaan en gaan solliciteren in NL. Aangeven dat ik per september 2014 beschikbaar ben, maar ja .... Ben ook al druk aan het kijken op vacature sites, maar dan komt de realiteit om de hoek kijken. "De banen in 2014/2015 staan nog niet op een vacature site .....". Solliciteren in het Engelse land is een continue proces, maar de realiteit is dat de kansen minimaal zijn. En mijn overtuiging "bedrijven in Zuid Engeland zitten vast te wachten op iemand met een andere kijk op hun werkelijkheid" (a la het Baak Strategie Programma zoals ik het in mijn Baak tijd ontwikkeld heb "Met Andere Ogen") .... heeft nog weinig bewijs gevonden.
En dan lees ik een artikel in het blad WIJS. "Werk, dat ben je zelf!" Ik citeer: "Je valt als mens niet samen met je werk, je bent meer dan je werk. Leven is niet werken, maar werken is wel leven. Werken is een deel van je leven dat een eigen zinnigheid moet hebben. Het moet een ruimte zijn waarin je je capaciteiten kunt inzetten, waarin je een bijdrage levert aan de samenleving, of dat nu betaald wordt of niet". Met dat laatste ben ik het niet eens, omdat ik werken zonder betaald te worden niet als werken ervaar. Even verder op staat er: "Bij werk hoort dat je (iets van) je ziel in je werk legt. Alle werk geeft een samenhang aan het leven, een plek waar je kunt inzetten wat je te bieden hebt. Je bent iemand door je werk". En de afsluiting van het artikel:"Werk: dat ben je zelf. Je wordt gevormd, bepaald door je werk. Je laat jezelf zien in je werk. Je ontplooit wat je te bieden hebt. Je vervult je verlangens om iets te betekenen voor anderen, voor de samenleving. Je identiteit is dus in het geding. Tegelijk is het zaak er wel kritisch mee om te gaan. Om je niet afhankelijk te maken van je werk. Dan ligt opbranden op de loer. Je bent jezelf in je werk, maar je leven is er niet van afhankelijk. Je bent meer dan je werk".
Ik snap waarom het zo'n groot ding is voor mij "niet-werken", tenminste niet in de vorm die ik gewend ben/was in NL. Mijn identiteit is in het geding! Werk geeft mij samenhang! Werk betekent je talenten inzetten! IK WIL MIJN TALENTEN INZETTEN! Zo, dat lucht op! En hè, dat is verrassend, als je hard schreeuwt dan hoor je je hoofd niet meer praten. Zou daar wijsheid in te vinden zijn?
zaterdag 2 februari 2013
Slow down mummy .....
Slow down mummy, there is no need to rush,
slow down mummy, what is all the fuss?
Slow down mummy, make yourself a cup tea.
Slow down mummy, come and spend some time with me.
Slow down mummy, let's put our boots on and go out for a walk,
let's kick at piles of leaves, and smile and laugh and talk.
Slow down mummy, you look ever so tired,
come sit and snuggle under the duvet and rest with me a while.
Slow down mummy, those dirty dishes can wait,
slow down mummy, let's have some fun, let's bake a cake!
Slow down mummy I know you work a lot,
but sometimes mummy, its nice when you just stop.
Sit with us a minute,
& listen to our day,
spend a cherished moment,
because our childhood is not here to stay!
slow down mummy, what is all the fuss?
Slow down mummy, make yourself a cup tea.
Slow down mummy, come and spend some time with me.
Slow down mummy, let's put our boots on and go out for a walk,
let's kick at piles of leaves, and smile and laugh and talk.
Slow down mummy, you look ever so tired,
come sit and snuggle under the duvet and rest with me a while.
Slow down mummy, those dirty dishes can wait,
slow down mummy, let's have some fun, let's bake a cake!
Slow down mummy I know you work a lot,
but sometimes mummy, its nice when you just stop.
Sit with us a minute,
& listen to our day,
spend a cherished moment,
because our childhood is not here to stay!
donderdag 31 januari 2013
Voetbal of basketball?
Vandaag kan ik wel 1000 blogs schrijven. Mijn hoofd en hart lopen over. Van het boek dat geschreven is wat ik ook geschreven had willen hebben: een verzameling van ideeën, ook de mijne, vergaard en gebundeld. Van de boeken die ik zelf kan gaan schrijven. Maar niet doe. Van onrechtvaardigheid en onrecht. Van irritatie en frustratie over talenten, energie, inspiratie die niet aangewend worden. Van oudere mensen die tegen studenten zeggen: "be aware of the change" ..... waarbij het zinvoller was geweest te zeggen "you ARE the change". Aangevuld met "en hoe kan ik jou helpen je rugzak te vullen en/of te verzwaren met alles wat je nodig hebt om toegerust te zijn voor jouw werkende morgen?"
Maar ik loop het meest over van het gesprek met de Dean van een universiteit die aangeeft dat zijn glas half leeg is. Ik schrik. Hij is de senior management laag die de wereld van morgen vorm moet geven? Ik schrik als we praten over wat allemaal niet kan. Budgetten die bepalen welke koers gelopen wordt.
Engagement is het sleutelwoord in de nieuwe strategie ... engagement met wie? "Met business". Oké, daar kan ik prima een rol in spelen. Ik vertel waar en hoe ik waarde kan toevoegen.
"Budgetten zijn er niet". Geen probleem, want als partner van een expat heb ik ingecalculeerd dat mijn financiële carrière een pas op de plaats zal maken. Wat niets zegt over mijn professionele ontwikkeling en de waarde creatie voor anderen hier in het buitenland. Het 1 staat los van het ander! En dat schijnt best lastig te zijn om te bevatten zo ervaar ik. Ik zou het wel weten als ik aan de andere kant van de tafel zat en iemand deed 'mij' in de aanbieding!
Mijn hart en mond roepen van nieuwe verbindingen -ja, ook met het bedrijfsleven!- anders dan de traditionele werkgever-werknemer verbinding. Ik pas niet op een Engelse loonlijst. Ben niet zo van hiërarchie en harken als organisatie structuur. De kans is groot dat ik daar zelf een hark van word. En ..... ik ben Rijnlands in hart en nieren, zeker na mijn loopbaan bij de Baak :-) Maar belangrijker nog dan dat: ik geloof oprecht dat ik als dedicated outsider meer waarde toevoeg dan als insider.
De aarde is niet vruchtbaar. "Long lasting relationships and business engagement", dat is waar de universiteit voor gaat. En lessen uit het verleden -waarbij externe business advisors met een zak geld weg gingen zonder 'waarde' achter te laten voor de universiteit- maken dat ze de nieuwe koers alleen aan willen gaan met mensen die contractueel verbonden zijn aan de universiteit. "Posities zijn er overigens niet op dit moment" ..... Tja. En wat zeg je dan?
De Engelse taal begint me te beperken. Ik schiet op de lat, maar het lukt me niet om in het doel te schieten. Begrijpen we elkaar? Misschien niet eens zozeer qua taal als wel qua inhoud. Wil ik basketbal spelen? Omdat ik denk dat dat is wat het bedrijfsleven en de universiteit nu nodig hebben? En blijft mijn gesprekspartner voetballen omdat ze daar al jaren erg goed in zijn? Ik gooi het over een ander boeg. "Volley-Voet-Bal zou ook kunnen", zeg ik, "samen compleet nieuwe sporten en speelvelden verkennen!?" De wereld van morgen is immers anders dan de wereld van gister, dus waarom ons laten beperken door dat wat al is? Het blijft voetballen. Ik onderneem een laatste poging. "Dammen in het zwembad"?
Hoe krijg ik mijn visie op dit speelveld??!!
Ik ga het zien of en waar de ontmoeting toe leidt. Heb niet meer kunnen doen dan ik gedaan heb. Bij het weer naar buiten lopen kom ik M. tegen. Hij staat als business development manager op de loonlijst bij de universiteit, en is een jaar geleden aangetrokken om de contacten met het bedrijfsleven verder uit te bouwen. "Succes met voetballen", zeg ik. Hij kijkt me aan, "voetballen?" zegt hij, "ik ben aan t zwemmen!" "Vergeet dan je damstenen niet!", roep ik hem nog na. De liftdeuren gaan dicht. Ik hoop oprecht dat hij mij gehoord heeft.
Maar ik loop het meest over van het gesprek met de Dean van een universiteit die aangeeft dat zijn glas half leeg is. Ik schrik. Hij is de senior management laag die de wereld van morgen vorm moet geven? Ik schrik als we praten over wat allemaal niet kan. Budgetten die bepalen welke koers gelopen wordt.
Engagement is het sleutelwoord in de nieuwe strategie ... engagement met wie? "Met business". Oké, daar kan ik prima een rol in spelen. Ik vertel waar en hoe ik waarde kan toevoegen.
"Budgetten zijn er niet". Geen probleem, want als partner van een expat heb ik ingecalculeerd dat mijn financiële carrière een pas op de plaats zal maken. Wat niets zegt over mijn professionele ontwikkeling en de waarde creatie voor anderen hier in het buitenland. Het 1 staat los van het ander! En dat schijnt best lastig te zijn om te bevatten zo ervaar ik. Ik zou het wel weten als ik aan de andere kant van de tafel zat en iemand deed 'mij' in de aanbieding!
Mijn hart en mond roepen van nieuwe verbindingen -ja, ook met het bedrijfsleven!- anders dan de traditionele werkgever-werknemer verbinding. Ik pas niet op een Engelse loonlijst. Ben niet zo van hiërarchie en harken als organisatie structuur. De kans is groot dat ik daar zelf een hark van word. En ..... ik ben Rijnlands in hart en nieren, zeker na mijn loopbaan bij de Baak :-) Maar belangrijker nog dan dat: ik geloof oprecht dat ik als dedicated outsider meer waarde toevoeg dan als insider.
De aarde is niet vruchtbaar. "Long lasting relationships and business engagement", dat is waar de universiteit voor gaat. En lessen uit het verleden -waarbij externe business advisors met een zak geld weg gingen zonder 'waarde' achter te laten voor de universiteit- maken dat ze de nieuwe koers alleen aan willen gaan met mensen die contractueel verbonden zijn aan de universiteit. "Posities zijn er overigens niet op dit moment" ..... Tja. En wat zeg je dan?
De Engelse taal begint me te beperken. Ik schiet op de lat, maar het lukt me niet om in het doel te schieten. Begrijpen we elkaar? Misschien niet eens zozeer qua taal als wel qua inhoud. Wil ik basketbal spelen? Omdat ik denk dat dat is wat het bedrijfsleven en de universiteit nu nodig hebben? En blijft mijn gesprekspartner voetballen omdat ze daar al jaren erg goed in zijn? Ik gooi het over een ander boeg. "Volley-Voet-Bal zou ook kunnen", zeg ik, "samen compleet nieuwe sporten en speelvelden verkennen!?" De wereld van morgen is immers anders dan de wereld van gister, dus waarom ons laten beperken door dat wat al is? Het blijft voetballen. Ik onderneem een laatste poging. "Dammen in het zwembad"?
Hoe krijg ik mijn visie op dit speelveld??!!
Ik ga het zien of en waar de ontmoeting toe leidt. Heb niet meer kunnen doen dan ik gedaan heb. Bij het weer naar buiten lopen kom ik M. tegen. Hij staat als business development manager op de loonlijst bij de universiteit, en is een jaar geleden aangetrokken om de contacten met het bedrijfsleven verder uit te bouwen. "Succes met voetballen", zeg ik. Hij kijkt me aan, "voetballen?" zegt hij, "ik ben aan t zwemmen!" "Vergeet dan je damstenen niet!", roep ik hem nog na. De liftdeuren gaan dicht. Ik hoop oprecht dat hij mij gehoord heeft.
zondag 13 januari 2013
Coach in Engeland
Op verzoek heb ik weer een artikel geschreven voor het #8 online Coaching Magazine van de Baak. Hier lees je het. Heb je geen zin om door te klikken? Hieronder is het ook te lezen :-)
Marianne van Munster - Engelandvaarder, coach, trainer & consultant
Coach in Engeland
Jaren heb ik bij de Baak gewerkt, onder andere als coach. Nu woon en werk ik –als partner van een expat- voor een aantal jaar in Zuid Engeland, Dorset.
Ik zie en geloof in de kracht van coaching in organisaties, om te werken met een pool van interne coaches. Als interne coach ben je insider: bekend met taal, gebruiken, communicatielijnen, cultuur, verhoudingen, structuur. Geworteld en gevormd door de organisatie. En als professional ben je je bewust van je rol als interne coach en in staat om dat alles weer los te laten en “clean” te werken met je coachees. Tenminste, dat is hoe ik een goede interne coach kwalificeer.
Context-loos
Ik heb zelf altijd als externe Baak coach gewerkt met mensen: persoonlijke vraagstukken in relatie tot werk: -persoonlijk- leiderschap en ontwikkeling. Veelal een coach traject van 5 gesprekken en samen met de coachee in het moment werken aan zijn/haar vraagstuk. Context-loos (dan wel zo min mogelijk context) coachen ging prima; het bracht ons gelijk tot de kern, weg van de ‘verhalen’. Als coach was ik als een vis in het water & de coachees waren blij. Een win-win dus.
Outsider
Alleen …. de vis is na het overzwemmen van het Kanaal in een andere water terecht gekomen. En de vis spartelt enigszins op het droge. Ik ben een interne coach in een organisatie die ik niet ken, een outsider. Ik ben een externe coach die 5 gesprekken nodig heeft om überhaupt de context te snappen, dus: hoezo context-loos coachen ……?
Do I fit in?
Gaat dit werken? Engels is te leren, maar hoe zit dat met bekend worden met de innerlijke wortels van de Engelsen? Ik ben letterlijk en figuurlijk niet gevormd in dit Engelse landschap! Ik ben zo Rijnlands als maar zijn kan. En de organisaties hier zijn best heel erg Anglo Saksisch met hun regels, procedures, structuren, hiërarchie, aansprakelijkheid claims, health and safety, accreditaties en certificaten -je moet een gecertificeerd coach zijn wil je sowieso ergens binnen komen-.
Taal van het hart
En hoe coach je vanuit je hart in een andere taal als het niet je moedertaal is? Wat zijn, in het Engels, de vragen die er echt toe doen? Vragen die voorheen als vanzelf kwamen. Ik ben onwetend op het diepste niveau als het gaat om wortels, cultuur, context. Onwetend over de verschillende betekenissen van woorden, ‘slang’, ….
Bewust – onbekwaam
Coachen in mijn nieuwe werkelijkheid is alsof ik het vak opnieuw te leren heb. Van een ‘bewust/bekwaam’ ben ik beland in het ‘bewust/onbekwaam’ kwadrant. Vanuit een lerend perspectief prima. Vanuit het verlangen om me comfortabel in mijn werk te voelen … erg onprettig J
Het leek zo simpel: “ik ga werken als coach in Engeland”. De praktijk is weerbarstig!? Benieuwd naar jouw ervaring!
Reacties? Graag!
Marianne van Munster
Twitter: @mvanmunster
Email: harvestlearning@me.com
dinsdag 11 december 2012
Mamma mia
Als trainer en coach weet ik hoe hardnekkig overtuigingen kunnen zijn. Hoe ze je kunnen belemmeren. Soms ook voor je kunnen werken. Overtuigingen die je in je prille jeugd mee krijgt. Van je ouders, je school, je vriendjes, ...... Met de dankbare taak om onze 2 jongens te begeleiden op hun weg, liep ik vandaag tegen mezelf aan. Misschien dat ik daar hier in Engeland eerder tegen aanloop dan in Nederland. Omdat de cultuur en de wortels hier nu eenmaal anders zijn dan de mijne. Ik ben me meer bewust van mijn 'anders zijn' hier. Maar misschien ook omdat onze jongens ouder worden en meer opgaan 'in de omgeving' dan toen we nog in Nederland woonden. Vergelijkingsmateriaal uit Nederland heb ik dus niet, benieuwd om die van jou te horen!
Maar goed, laat ik eerst vertellen wat mij triggerde om deze blog te schrijven.
"Tots Tramp & Tumble - a course in The Junction, Broadstone - 2,5 till 4 years old -". Een pre school activiteit dus zoals er hier 1000-en van zijn. -Zoveel te doen voor en met kinderen, kan ik ook een blog over schrijven :-)-. Een les van een uur in een gymzaal met nog 6 andere kleine jongens (gemengde groep, maar er zijn alleen jongens) en hun moeder of oma/opa met een parcours van hoepels, balk, springplank, kast, dikke mat, balk en natuurlijk: de grote trampolines ('jumpolina' zoals de jongetjes het noemen: een naam die ook beter past vind ik). Eerst vrij spelen, maar wel het parcours volgen graag, en daarna in 2 groepjes opgedeeld. Onze groep gaat om de beurt op de balk lopen, en dan nog op een balk. De andere kindjes zitten keurig en wachten op hun beurt. Na een minuut of 10 wisselen we van groep en gaan we naar de andere juf. Met handen op hoofd springen met 2 benen, koppeltje duiken, handen en voeten lopen, huppelen, etc. Om de beurt, alle kinderen zitten netjes te wachten tot ze aan de beurt zijn. Iedereen doet ook goed mee, de instructie -die soms wat duidelijker mag of een keer voordoen wat de bedoeling is zou ik ook wel waarderen 'teaching by example'- wordt netjes opgevolgd. Heel rustig en mak.
En dan .... mijn jongens. Laten we zeggen de 4 E's -op een schaal van 1 op 10- op een 8. Enthousiast, Energiek, Eigengereid, Extravert. Julian stuitert rond op de jumpolina terwijl hij in het midden moet blijven. Casper is als 4e aan de beurt, maar gaat samen met kindje 1 met zn handen op zn hoofd springend naar de overkant. Achter uit lopen -voeten- op de balk doet Julian een soort liggend op zn handen. Casper besluit niet meer mee te doen. Op de jumpolina roept ieder hem toe: op je voeten springen, Casper doet het zittend. Iedereen staat aan het einde op de "sticker-line" voor de sticker die ze krijgen, Julian en Casper staan er voor.
Stiekem lach ik me een rotje maar ik hoor mezelf ook dingen zeggen als: "ga maar netjes zitten, op je beurt wachten, sssst, rustig doen, goed kijken naar hoe het moet, doe maar niet, kom hier Casper, Julian niet doen, meedoen jongens, kom hier". Niet goed of slecht maar wel iets om over na te denken. Doe dat dus nu al schrijvende. Want wat vertel ik ze? Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg? Doe maar maar mee met de rest, dan hoor je er bij? Doe maar rustig dan vindt iedereen je leuk en lief? Doe het goed dan wordt er geklapt? En zo kan ik nog wel meer verborgen boodschappen vinden. Wat horen ze eigenlijk onze kinderen? Wat ik zeg of wat ik niet zeg maar wel bedoel? Ik ga de aankomende tijd goed naar mezelf luisteren! En ik heb ook besloten dat ik "zoals het hoort" los laat! Het zijn kinderen, 2 en 3 jaar oud! Laat ze lekker doen en laten wat ze willen, ze kunnen hun hele leven nog 'volgens de regels' lopen, nu is het tijd om te springen! Leve de JUMPOLINA!
Maar goed, laat ik eerst vertellen wat mij triggerde om deze blog te schrijven.
"Tots Tramp & Tumble - a course in The Junction, Broadstone - 2,5 till 4 years old -". Een pre school activiteit dus zoals er hier 1000-en van zijn. -Zoveel te doen voor en met kinderen, kan ik ook een blog over schrijven :-)-. Een les van een uur in een gymzaal met nog 6 andere kleine jongens (gemengde groep, maar er zijn alleen jongens) en hun moeder of oma/opa met een parcours van hoepels, balk, springplank, kast, dikke mat, balk en natuurlijk: de grote trampolines ('jumpolina' zoals de jongetjes het noemen: een naam die ook beter past vind ik). Eerst vrij spelen, maar wel het parcours volgen graag, en daarna in 2 groepjes opgedeeld. Onze groep gaat om de beurt op de balk lopen, en dan nog op een balk. De andere kindjes zitten keurig en wachten op hun beurt. Na een minuut of 10 wisselen we van groep en gaan we naar de andere juf. Met handen op hoofd springen met 2 benen, koppeltje duiken, handen en voeten lopen, huppelen, etc. Om de beurt, alle kinderen zitten netjes te wachten tot ze aan de beurt zijn. Iedereen doet ook goed mee, de instructie -die soms wat duidelijker mag of een keer voordoen wat de bedoeling is zou ik ook wel waarderen 'teaching by example'- wordt netjes opgevolgd. Heel rustig en mak.
En dan .... mijn jongens. Laten we zeggen de 4 E's -op een schaal van 1 op 10- op een 8. Enthousiast, Energiek, Eigengereid, Extravert. Julian stuitert rond op de jumpolina terwijl hij in het midden moet blijven. Casper is als 4e aan de beurt, maar gaat samen met kindje 1 met zn handen op zn hoofd springend naar de overkant. Achter uit lopen -voeten- op de balk doet Julian een soort liggend op zn handen. Casper besluit niet meer mee te doen. Op de jumpolina roept ieder hem toe: op je voeten springen, Casper doet het zittend. Iedereen staat aan het einde op de "sticker-line" voor de sticker die ze krijgen, Julian en Casper staan er voor.
Stiekem lach ik me een rotje maar ik hoor mezelf ook dingen zeggen als: "ga maar netjes zitten, op je beurt wachten, sssst, rustig doen, goed kijken naar hoe het moet, doe maar niet, kom hier Casper, Julian niet doen, meedoen jongens, kom hier". Niet goed of slecht maar wel iets om over na te denken. Doe dat dus nu al schrijvende. Want wat vertel ik ze? Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg? Doe maar maar mee met de rest, dan hoor je er bij? Doe maar rustig dan vindt iedereen je leuk en lief? Doe het goed dan wordt er geklapt? En zo kan ik nog wel meer verborgen boodschappen vinden. Wat horen ze eigenlijk onze kinderen? Wat ik zeg of wat ik niet zeg maar wel bedoel? Ik ga de aankomende tijd goed naar mezelf luisteren! En ik heb ook besloten dat ik "zoals het hoort" los laat! Het zijn kinderen, 2 en 3 jaar oud! Laat ze lekker doen en laten wat ze willen, ze kunnen hun hele leven nog 'volgens de regels' lopen, nu is het tijd om te springen! Leve de JUMPOLINA!
donderdag 25 oktober 2012
Wikken en wegen
Mijn Baan! Er is een prachtige vacature bij Adecco. Management Development Manager op de afdeling Learning & Development: op mijn lijf geschreven. Alleen nu wil het geval dat mijn lijf op dit moment in Engeland woont en daar de aankomende 2 jaar zal verblijven ......
Hoe kan het lopen in het leven? Want Adecco en ik gaan al even terug in de tijd toen ik Adecco en de Baak met elkaar in contact bracht. In deze blog lees je hoe dat ging. Goed lopende landelijke werkontbijten met relaties van Adecco over het thema "Intern Ondernemen" waren het resultaat. En daarna is er nog veel meer ontstaan op het gebied van andere thema's voor de werkontbijten en leiderschap ontwikkeling. Ik dacht toen wel eens dat ik na de Baak graag eens aan de andere kant van de tafel zou willen zitten. Binnen een organisatie verantwoordelijk zijn voor L&D in plaats van als externe partij adviseren, ontwikkelen en trainen/coachen. Op projectbasis of als vaste baan. Adecco stond hoog in mijn Top 3 verlanglijstje. Adecco staat nog steeds hoog in mijn Top 3.
Maar ..... Engeland was wat na de Baak kwam, wie had dat toen kunnen denken. En nu komt deze vacature langs .... bij een organisatie uit mijn Top 3 lijstje. Mijn handen jeuken om te solliciteren. In mijn hoofd heb ik dat ook al gedaan en werk ik er al. En ik heb mijn weekindeling ook al rond: maandag mama dag, dinsdag werk ik thuis (kan prima met het Nieuwe Werken). Woensdag ochtend vlieg ik in: vlucht van Southampton naar Amsterdam gaat om 7 uur, dus 4.30 uur van huis weg, met uur tijdverschil ben ik dan rond 9.30 uur op Amsterdam en dan nog door naar Zaltbommel. Kom dan einde van de ochtend aan, maar werk al sinds ik in vliegtuig gestapt ben natuurlijk. Ik werk dan tot en met vrijdag in Zaltbommel en vlieg dan s avonds weer terug. De vlucht van 21.30 denk, dus voor middernacht ben ik thuis. Zaltbommel heeft een hotel dus dat is ook geregeld. Oud collega's van Schouten en Nelissen heb ik ook al tijden niet gezien, dus daar kan ik misschien ook wel een keer eten/slapen. Reistijd = werktijd want we leven nu eenmaal in een 24 uurs economie dus maak al snel 32/34 uur per week (geen idee trouwens hoeveel uur deze functie is). De jongetjes op de dinsdag een dag extra naar de Nursery, Marcel maar even een tandje erbij zetten en woensdag tm vrijdag het circus thuis draaiend houden, sowieso heeft hij vrijdag zijn papa dag ......
Zou het haalbaar zijn? Week in week uit? Twee jaar overbruggen voordat we weer in NL wonen? Of ren ik direct een burn out in nog voordat ik start op mijn 1e werkdag? Ik voel de adrenaline boost al in mijn lijf door alleen het weekschema al op te schrijven :-) En hoe gaat het zijn om de jongetjes niet te zien en mee te maken van dinsdag tot en met zaterdag? Ze zijn nog zo klein, 2 en 3 jaar oud ..... Past elke week 3 dagen van huis weg zijn in hoe ik mijn leven wil leiden? In mijn work-life balans? In wat ik denk dat goed is voor de kindjes?
De keuze om naar Engeland te gaan heeft en had consequenties. Zowel op prive vlak als op werk gebied. Dit is er 1 van: Mijn Baan aan me voorbij laten gaan. Met pijn in t hart. Maar met vertrouwen voor de toekomst!!
Hoe kan het lopen in het leven? Want Adecco en ik gaan al even terug in de tijd toen ik Adecco en de Baak met elkaar in contact bracht. In deze blog lees je hoe dat ging. Goed lopende landelijke werkontbijten met relaties van Adecco over het thema "Intern Ondernemen" waren het resultaat. En daarna is er nog veel meer ontstaan op het gebied van andere thema's voor de werkontbijten en leiderschap ontwikkeling. Ik dacht toen wel eens dat ik na de Baak graag eens aan de andere kant van de tafel zou willen zitten. Binnen een organisatie verantwoordelijk zijn voor L&D in plaats van als externe partij adviseren, ontwikkelen en trainen/coachen. Op projectbasis of als vaste baan. Adecco stond hoog in mijn Top 3 verlanglijstje. Adecco staat nog steeds hoog in mijn Top 3.
Maar ..... Engeland was wat na de Baak kwam, wie had dat toen kunnen denken. En nu komt deze vacature langs .... bij een organisatie uit mijn Top 3 lijstje. Mijn handen jeuken om te solliciteren. In mijn hoofd heb ik dat ook al gedaan en werk ik er al. En ik heb mijn weekindeling ook al rond: maandag mama dag, dinsdag werk ik thuis (kan prima met het Nieuwe Werken). Woensdag ochtend vlieg ik in: vlucht van Southampton naar Amsterdam gaat om 7 uur, dus 4.30 uur van huis weg, met uur tijdverschil ben ik dan rond 9.30 uur op Amsterdam en dan nog door naar Zaltbommel. Kom dan einde van de ochtend aan, maar werk al sinds ik in vliegtuig gestapt ben natuurlijk. Ik werk dan tot en met vrijdag in Zaltbommel en vlieg dan s avonds weer terug. De vlucht van 21.30 denk, dus voor middernacht ben ik thuis. Zaltbommel heeft een hotel dus dat is ook geregeld. Oud collega's van Schouten en Nelissen heb ik ook al tijden niet gezien, dus daar kan ik misschien ook wel een keer eten/slapen. Reistijd = werktijd want we leven nu eenmaal in een 24 uurs economie dus maak al snel 32/34 uur per week (geen idee trouwens hoeveel uur deze functie is). De jongetjes op de dinsdag een dag extra naar de Nursery, Marcel maar even een tandje erbij zetten en woensdag tm vrijdag het circus thuis draaiend houden, sowieso heeft hij vrijdag zijn papa dag ......
Zou het haalbaar zijn? Week in week uit? Twee jaar overbruggen voordat we weer in NL wonen? Of ren ik direct een burn out in nog voordat ik start op mijn 1e werkdag? Ik voel de adrenaline boost al in mijn lijf door alleen het weekschema al op te schrijven :-) En hoe gaat het zijn om de jongetjes niet te zien en mee te maken van dinsdag tot en met zaterdag? Ze zijn nog zo klein, 2 en 3 jaar oud ..... Past elke week 3 dagen van huis weg zijn in hoe ik mijn leven wil leiden? In mijn work-life balans? In wat ik denk dat goed is voor de kindjes?
De keuze om naar Engeland te gaan heeft en had consequenties. Zowel op prive vlak als op werk gebied. Dit is er 1 van: Mijn Baan aan me voorbij laten gaan. Met pijn in t hart. Maar met vertrouwen voor de toekomst!!
zaterdag 6 oktober 2012
To all my lovely English readers
The Matchmakers
A few years ago I created and organized, together with a.o. Roel Dekker, 2 national events for de Baak in the Netherlands: Dutch Innovation Seminar and an annual event where "Creative Entrepreneurship" was the main theme. It was there we introduced the Matchmakers @ de Baak, and yesterday that idea came up again when I met with one of the IoD branches (Dorset) and we talked about their full day conference the 5th of December.
The Matchmakers back than, were business students (can be anybody as long as they have the right skills) who talked with everybody at the events to find out more about what it was they brought to the event and what it was they were looking for. In other words: "what do you need?" and "what do you bring?". After collecting everything on little cards, all the input was visible on the Matchingbord with on one side the needs (people, knowledge, a buddy for sparring, talking with one of the speakers, money, connections, skills, ....). And on the other side the offers (specific skills, knowledge, a network, money,.....). And the Matchmakers delivered! Matches were made: people were connected, problems were solved, business buddies were made, skills were shared, investors were found, questions were answered. Never before had networking been so powerful. At the end when we asked the participants about the Matchmakers @ de Baak concept, they told us that never before they had experienced "networking' (not easy for everybody..) as so much fun, easy, effective, effortless, ..... They even spoke about "the ROI of the event". And you must know that the fees were quite high, well "good price - quality":-), so they really gained a lot from participating.
Looking back, I think that the X factor of the Matchmakers is to organise and facilitate networking at events. To direct the networking part of the event the same as you direct the program, the speakers, the workshops. Because people don't just come in at -networking- events and openly share their needs or tell everybody what it is they want to bring to others (adding value). So maybe they meet a lot of people and collect lots of business cards ..... and than ..... ? Maybe they just stand, feeling awkward, insecure, alone, ........ Or maybe they talk with a lot of people who are at their table .. but not the ones they want or need to speak to in order to be more succesful ....
This week somebody told me that here in the Poole and Bournemouth area it is all about "who you know" rather than "what you know" to be succesful in business. I think this is more true for England than it is for Holland. With organising networking at events, the "who" and "what" you know can be combined. Even better, with reframing it to what is it that you need and what is it that you bring we can create massive win-wins!
(with thanks to The Passionate PA : without knowing your The Passionate PA triggered my The Matchmakers)
The Matchmakers back than, were business students (can be anybody as long as they have the right skills) who talked with everybody at the events to find out more about what it was they brought to the event and what it was they were looking for. In other words: "what do you need?" and "what do you bring?". After collecting everything on little cards, all the input was visible on the Matchingbord with on one side the needs (people, knowledge, a buddy for sparring, talking with one of the speakers, money, connections, skills, ....). And on the other side the offers (specific skills, knowledge, a network, money,.....). And the Matchmakers delivered! Matches were made: people were connected, problems were solved, business buddies were made, skills were shared, investors were found, questions were answered. Never before had networking been so powerful. At the end when we asked the participants about the Matchmakers @ de Baak concept, they told us that never before they had experienced "networking' (not easy for everybody..) as so much fun, easy, effective, effortless, ..... They even spoke about "the ROI of the event". And you must know that the fees were quite high, well "good price - quality":-), so they really gained a lot from participating.
Looking back, I think that the X factor of the Matchmakers is to organise and facilitate networking at events. To direct the networking part of the event the same as you direct the program, the speakers, the workshops. Because people don't just come in at -networking- events and openly share their needs or tell everybody what it is they want to bring to others (adding value). So maybe they meet a lot of people and collect lots of business cards ..... and than ..... ? Maybe they just stand, feeling awkward, insecure, alone, ........ Or maybe they talk with a lot of people who are at their table .. but not the ones they want or need to speak to in order to be more succesful ....
This week somebody told me that here in the Poole and Bournemouth area it is all about "who you know" rather than "what you know" to be succesful in business. I think this is more true for England than it is for Holland. With organising networking at events, the "who" and "what" you know can be combined. Even better, with reframing it to what is it that you need and what is it that you bring we can create massive win-wins!
(with thanks to The Passionate PA : without knowing your The Passionate PA triggered my The Matchmakers)
donderdag 30 augustus 2012
Nightmare Competitor
Yesterday I had a cup of coffee with a lovely lady of a Management Centre in Poole. We talked about innovation and leadership programs. And about our children. About the gift of personal development while working or traveling abroad. It was raining outside. We didn't care! I told her about the strength of the Nightmare Competitor to use in an incompany innovation trainings. Cirque du Soleil is an example of a Nightmare Competitor and so is Easy Jet. And how powerful it could be to work with delegates from different company backgrounds and markets in an open innovation training. How often do you have the opportunity to have other eyes looking at your company, your work, your innovation or leadership issues? They will ask question nobody ever asked you before. Room to grow. You will have different perspectives for shore after a training like that! After a hour we went into the rain. I didn't care! I loved talking about my profession again. My work: I miss you!
Abonneren op:
Posts (Atom)