Wat doe je als werk een obsessie lijkt te worden? Ach, ik moet het niet erger maken dan het is, maar waarheid is wel dat ik me zorgen maak over Me & Work. Want we komen in de zomer van 2014, dan wel 2015, weer terug naar Nederland. En dan? Waar ga ik dan werken? Zijn er banen die ik wil, die mij willen? De weg naar ZZP'er -met de 3 jaar financiële bewijslast- oogt niet erg interessant met de huidige recessie & ons plan om een family-huis te kopen zodra we het appartement in Rosmalen verkocht hebben. Als we het ooit verkopen .... Nu zal je zeggen: dat is nog zo ver weg .... en ja, dat is ook zo. Maar toch. De werkende in mij was best even oké met structuurloos, met minder werken, met af en toe projecten, met vrijwilligers werk, met netwerken, met werk zoeken hier in Engeland -ZZP'er of in loondienst-, met hier en daar iets doen voor de Baak. Ik vond ook mijn weg wel in zingeving en voldoening .... was een bezige bij: alles hier in Engeland opbouwen, ons als gezin settelen, meer tijd om te sporten, om te schrijven, Engelsen en de omgeving ontdekken, om mijn NLP opleiding te doen. "Ach ja, partner van een expat, je kent het wel". Maar aan alles komt een einde. Ook aan de tijd dat ik er oké mee was. Want dat ben ik niet meer. Banen zijn er hier niet echt. Ja, fulltime maar dat vind ik geen optie. Zou voor 7,50 per uur kunnen gaan werken als parttimer, 20-25 uur. Tenminste als ik het zou worden naast alle andere sollicitanten, maar kan niet zeggen dat ik daar erg enthousiast van wordt. Assistent van de office manager die weer de assistent is van de junior manager die assistent is van de assistent ......
Hoe ga ik om met 'werk' en "te maken keuze' gedachten in mijn hoofd? Dat is de vraag die mij bezighoudt. Niet eens zozeer wat het antwoord moet zijn -al zou een kant en klaar antwoord ook fijn zijn-, maar meer hoe stop of structureer ik die gedachten? Hoe laat ik het geen obsessie worden. Ik kan natuurlijk wel met de antwoorden aan de slag gaan en gaan solliciteren in NL. Aangeven dat ik per september 2014 beschikbaar ben, maar ja .... Ben ook al druk aan het kijken op vacature sites, maar dan komt de realiteit om de hoek kijken. "De banen in 2014/2015 staan nog niet op een vacature site .....". Solliciteren in het Engelse land is een continue proces, maar de realiteit is dat de kansen minimaal zijn. En mijn overtuiging "bedrijven in Zuid Engeland zitten vast te wachten op iemand met een andere kijk op hun werkelijkheid" (a la het Baak Strategie Programma zoals ik het in mijn Baak tijd ontwikkeld heb "Met Andere Ogen") .... heeft nog weinig bewijs gevonden.
En dan lees ik een artikel in het blad WIJS. "Werk, dat ben je zelf!" Ik citeer: "Je valt als mens niet samen met je werk, je bent meer dan je werk. Leven is niet werken, maar werken is wel leven. Werken is een deel van je leven dat een eigen zinnigheid moet hebben. Het moet een ruimte zijn waarin je je capaciteiten kunt inzetten, waarin je een bijdrage levert aan de samenleving, of dat nu betaald wordt of niet". Met dat laatste ben ik het niet eens, omdat ik werken zonder betaald te worden niet als werken ervaar. Even verder op staat er: "Bij werk hoort dat je (iets van) je ziel in je werk legt. Alle werk geeft een samenhang aan het leven, een plek waar je kunt inzetten wat je te bieden hebt. Je bent iemand door je werk". En de afsluiting van het artikel:"Werk: dat ben je zelf. Je wordt gevormd, bepaald door je werk. Je laat jezelf zien in je werk. Je ontplooit wat je te bieden hebt. Je vervult je verlangens om iets te betekenen voor anderen, voor de samenleving. Je identiteit is dus in het geding. Tegelijk is het zaak er wel kritisch mee om te gaan. Om je niet afhankelijk te maken van je werk. Dan ligt opbranden op de loer. Je bent jezelf in je werk, maar je leven is er niet van afhankelijk. Je bent meer dan je werk".
Ik snap waarom het zo'n groot ding is voor mij "niet-werken", tenminste niet in de vorm die ik gewend ben/was in NL. Mijn identiteit is in het geding! Werk geeft mij samenhang! Werk betekent je talenten inzetten! IK WIL MIJN TALENTEN INZETTEN! Zo, dat lucht op! En hè, dat is verrassend, als je hard schreeuwt dan hoor je je hoofd niet meer praten. Zou daar wijsheid in te vinden zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten