Elise is geboren!

"These tiny little fingers 
always want to play 
never stop exploring
the wonders of each day
These tiny little fingers
that from the very start
hold ours so tightly
making butterflies in our heart"

Verwonderd en dankbaar zijn wij met de geboorte van Elise Catharina Pith, 18 november 2013, 3155 gram, 6 lbs 15oz, 18.24 uur, St. Mary's Maternity Hospital, Poole, United Kingdom
Marianne en Marcel, Julian en Casper

Na een mega snelle bevalling van nog geen 1,5 uur is Elise geboren. Wat een ervaring was dat! Zowel de bevalling op zichzelf als zwanger te zijn en te bevallen in een Engelse ziekenhuis. Nu met kraamverzorger Marcel, want Engeland kent geen kraamhulp, een beschuitje smeren met uit Nederland geïmporteerde roze muisjes :-).

Onderwijs en jongens

Dit artikel kreeg ik toegestuurd van Nicolette en ik plaats het 1 op 1 op mijn blog! Ik denk namelijk dat te weinig ouders en schoolleiding stil staan bij de impact van de, ik noem het 'vrouwen energie' op een school. Ik ben vrouw en doorzie mijn patronen bij ons thuis als het gaat om onze jongens. Geen 'goed of slecht', maar wel iets om je heel bewust van te zijn ....... 

Wendy Schouten is publicist en moeder van drie zonen (7, 12 en 14) en van een dochter (10). Dit artikel is verschenen in het NRC Handelsblad van zaterdag 5 oktober 2013 op pagina 2. "Onderwijzeressen kleineren jongens door hun spierkracht en moed te negeren. Maar jongens zijn niet stout – ze zijn stoutmoedig, meent Wendy Schouten. Het onderwijs kan nog wat leren van het voetbal." 

Alleen een man kon mijn zoon kalmeren 

Wendy Schouten

Als peuter sloeg mijn zoon hinderlijke leeftijdsgenoten genadeloos tegen de vlakte. Het bleek vervolgens onmogelijk hem een ‘sorry’ te ontfutselen. Een klap was voor hem een prima middel om je territorium af te bakenen. „Kijk eens wat je hebt gedaan, dat kindje huilt en heeft heel erg pijn”, begon een juf meestal hoopvol. Maar voor tranen of emotionele pressie was hij ongevoelig. „Moet-ie maar ophouden als ik het zeg”, antwoordde hij hooguit. In het gunstigste geval zei juf dan: „De volgende keer moet je mij roepen, dan kunnen we er over praten.” Maar hij keek wel uit. Hij dopte liever zijn eigen boontjes. Praten was wel het laatste waar hij op zat te wachten.

Het was het begin van een schoolcarrière waarin mijn zoon negen jaar lang dagelijks de afkeuring van zijn onderwijzeressen over zich afriep. Hij was niet het dociele kind dat zij graag zagen, maar een speels beweeglijk dier dat niet van zins was zich te laten kooien in een klaslokaal of vrouwen te volgen die ‘verdrietig’ werden als hij een in hun ogen minder geslaagd grapje maakte. Pogingen hem te socialiseren langs de weg van het empathisch gesprek mislukten keer op keer.

Dit alles bezorgde hem dagelijks strafregels – en mij een wekelijkse gang naar de juf. Wat was er met hem aan de hand? Hij gedroeg zich asociaal, onaangepast. Ik begreep het niet. Mijn oudste zoon was met dezelfde opvoeding een modelleerling.

Zo kritisch als mijn zoon op school werd beschouwd, zo bejubeld werd hij op het voetbalveld. Zijn negatieve karaktertrekken (hyperactief, asociaal, koppig, eigenwijs, weinig empathisch en onbereikbaar) werden door trainers, ouders en medespelers in een positief daglicht gesteld (dynamisch, onafhankelijk, wilskrachtig, onnavolgbaar, koelbloedig en onverstoorbaar). Mijn zoons zwakke kanten op school bleken zijn sterke kanten in het voetbal. Langs de lijn zag ik helemaal geen onwillig afgesloten kind, maar een open jongen die zich afstemde op zijn medespelers en elke opmerking van zijn trainer registreerde. Ik zag iemand die niet per se zelf hoefde te scoren, maar grenzen wilde verleggen en het groepsbelang wilde dienen. En ik zag iemand die zijn emotie goed kon uitschakelen waardoor hij de bal kalm en berekenend in de kruising schoot .

De discrepantie tussen de twee werelden waarin mijn zoon al jaren leeft, is enorm. In het ene kamp een lastpak, in het andere kamp een held. Dat geeft te denken. Niet in de laatste plaats omdat er veel jongens zijn als mijn zoon. Jongens uitgerust met het genetisch materiaal van een krijger. Jongens die hun krachten willen meten en vanaf hun elfde, twaalfde jaar, klaar staan om samen met hun vaders, ooms, broers en neven een zwijn in het bos te scoren. Echter, het gebrek aan empathie dat nodig is om dat zwijn zonder al te veel stress de keel door te snijden, wordt door leerkrachten doorgaans magertjes gewaardeerd. En het uurtje gym per week volstaat bij lange na niet om de energie van deze krijgers in banen te leiden.

Daarmee zadelt de maatschappij en het onderwijs in het bijzonder zichzelf met een probleem op. De toch al overbelaste docenten worden doodmoe van deze jongens, die zich op hun beurt misplaatst en waardeloos voelen. Het onderwijs zou zich tijd en moeite kunnen getroosten door beter naar het voetbal te kijken. Daar wordt de krijgersnatuur van jongens immers gerespecteerd en gekanaliseerd.

Kinderen kunnen best (of misschien zelfs beter!) leren rekenen door drie plus zeven keer een bal naar elkaar te schoppen. De gedachte dat het intellect en de sociale vaardigheden van jongens beter gevormd worden in een gedisciplineerde sportieve omgeving is van alle tijden en plaatsen. Kijk naar de gymnasia in het oude Griekenland, de kostscholen in Engeland en de judoscholen in Japan.

Willen we niet terug naar de autoritaire tucht uit de jaren vijftig, dan zijn kleinere klassen een voorwaarde voor goed onderwijs. Dat is in ieders belang – maar in het bijzonder in dat van jongens. Zij hebben, vergeleken met meisjes, meer directe aansturing nodig.

Meer leraren dus en dan het liefste mannen! Want de 85 procent vrouw in het basisonderwijs gaat er te vaak van uit dat de jongens in haar klas gedragsproblemen hebben, terwijl zij gewoon gefrustreerd zijn door gebrek aan beweging, te weinig aansturing en een te vrouwelijke manier van communiceren. Hierdoor worden meer jongens dan nodig afgeserveerd naar een opleiding onder hun kunnen of naar een traject waarin therapeuten en medicijnen als Ritalin soelaas moeten bieden.

Een aantal keer bezweek ik bijna aan de druk die onderwijzeressen op mij uitoefenden om mijn zoon als patiënt te beschouwen. Hem van een etiketje voorzien leverde een directe win-win-situatie op, voor de juf en voor mij. Zij kreeg meer tijd (lees budget) en ik meer begrip en aandacht voor mijn zoon, waardoor hij misschien eindelijk stopte met nagelbijten en mouwkluiven. Bovendien begreep ik, net als zijn juffen, zelf vaak ook niets van het gedrag van mijn alfamannetje. Misschien was er inderdaad wat mis met hem.

Wat ben ik blij dat ik, mede dankzij de onverzettelijkheid van mijn eigen alfaman, nooit gezwicht ben voor die druk. Hij begreep mijn zoon beter dan ik en vond, terecht, dat we hem niet het gevoel hoefden te geven dat hij faalde omdat zijn onderwijzeressen er niet uitkwamen met hem.

Maar nog blijer ben ik met de nieuwe meester van mijn zoon. Want na zeven jaar valt ons eindelijk de 15 procent man in het basisonderwijs ten deel. Mijn zoon is een jongen van weinig woorden, maar over zijn meester raakt hij niet uitgepraat. „Als je niet luistert, pakt hij je hoofd beet of knijpt hij in je arm, best hard”, zegt hij trots. „En hij speelt gitaar en zingt een beetje hoog en schor en dat klinkt echt heel mooi. En weet je”, zegt hij verbaasd, „deze meester wordt helemaal niet kwaad als ik een grapje maak, hij grinnikt er om en gaat dan gewoon door met zijn verhaal”.

Nog altijd zit mijn zoon overdag meer stil dan gezond voor hem is, maar ’s ochtends komt hij zingend naar beneden, ’s middags begint hij ongevraagd aan zijn huiswerk en voor het eerst in zijn tienjarige schoolloopbaan gaat hij fluitend naar school.

Opstandig

Ik weet nog niet hoe deze blog gaat heten. Komt misschien nog wel als ik aan het schrijven ben, maar voor nu weet ik nog niet waar het heen gaat :-) Ik weet wel waar het over gaat: Julian's eerste schooldag en de gevoelens in mij.....

Want daar waar ik hoor over tranen en verdriet en verscheurde gevoelens als moeder/ouder, voel ik alleen opstandigheid. Nu is dat gevoel me niet vreemd de laatste tijd, want zwangerschapshormonen -wat heerlijk om het daar op te kunnen gooien :-)- maken de meest opstandige gevoelens in mij los. Soms om niets, soms om iets. Waarschijnlijk als ik deze blog over een tijdje terug lees, zal ik tot de conclusie komen dat mn opstandigheid om 'niets' was, maar vandaag is het een groot, groot "iets'.

Het begint al dat we buiten moeten wachten tot de deur open gaat en je naar binnen mag. Alleen vandaag mogen we even mee naar binnen, vanaf nu: afgeven aan de poort aub. Met een rugzak en een lunchbox en een uniform sweater aan (dat is ook een ding want is dat een jas, of een sweater voor de winter om binnen te dragen... we hebben maar bedacht dat het nu een jas is omdat iedereen dat doet ....) lopen we naar binnen. Waar laten we alles??

Lunchbox in een speciale bak, boekentas van de school (die ik maar in de rugzak gedaan had) gaan in een speciale jongens bak -meisjes hebben een andere bak-. En dan? Julian heeft het warm en het sweatshirt gaat uit "ow, doet hij zn trui al uit?" is een opmerking van de assistent van de juf. "JA!!" zeg ik, "waar laten we het?" Sweaters moeten ook in de bak waar de boekentas in gaat. Ik denk maar niet aan de luizen tassen die ik ken van Nederland .... De PE (sport) uniform kleren gaan uit de rugzak in een kastje op de gang: die blijven op school.
En de rugzak? Marcel gaat kijken waar hij die op de gang kan ophangen. Niet dus. Ok? Die nemen we dan maar weer mee naar huis, want "de naamlabels bij de kapstokjes om de jassen om te hangen komen nog: straks!". In de rugzak zit zn zonnehoed -die ze op moeten als de zon schijnt-, zonnebrand, regenjas, regenbroek ... dat moest ik toch ook meenemen? Nou ja, het zal wel. Loslaten maar.

En dan gaat het verder. Julian ziet een computer en zegt dat hij dat wil gaan doen. Maar helaas voor hem, hij moet eerst naar de juffrouw en gaan zitten op de grond. Hij krijgt een whiteboardje en een zwarte stift op schoot (zou die uitwasbaar zijn denk ik, want het uniform is een helder witte blouse met een grijze broek ..... Ook zo iets, wie bedenkt dat kinderen van 4 als uniform witte blouses aan moeten?).

De opdracht is "write your name as good as you can ... but you can also draw something". Ik zie Julian denken. Want net als ik hoort hij volgens mij alleen de 1e opdracht: schrijf je naam. En als hij de 2e opdracht hoort, dan nog steeds is die gevoelsmatig niet gelijk aan de eerste. Ik zie kindjes die hun naam geschreven hebben. Zijn naam schrijven is niet iets wat Julian al geleerd heeft .... Hij kan dat dus niet. Want dat hoefde ook niet had ik gelezen in het school reglement en belangrijker: ik vind en vond het totaal niet nodig om thuis met hem te gaan oefenen om zn naam te schrijven. We waren aan het SPELEN. We hebben wel andere dingen gedaan hoor, op zijn initiatief. Het alfabet, spellen, woordjes maken, etc. Maar een "ik wil mijn naam kunnen schrijven' vraag is nog nooit gekomen vanuit hem ......

Ik zie Julian de 'J' maken, wauw!!, een tijdje voor zich uitkijken .....  en hoor hem zeggen "I don't know". Niemand reageert, want de juf is bezig met alle kindjes die 1 voor 1 binnen komen en allemaal dezelfde opdracht krijgen. Julian veegt de J weer weg en begint opnieuw. En nog een keer. Ik zie hem zitten. Een leeg wit bordje op zn schoot.

En dan voel ik het in me opkomen ..... geen tranen ..... opstandigheid!!!! SCHRIJF JE NAAM???!! Als 1e opdracht bij de start van de kleuterschool? 4 jaar oud?? Nog geen 5 minuten binnen??

Ik kniel even naast hem, weet niet wat ik moet zeggen dus zeg niets. De juffrouw komt er even bij en zegt "hij moet andere schoenen aan voortaan: dichte schoenen, zwarte schoolschoenen met sokken, maar voor vandaag is het ok". Julian heeft zn sandalen aan, het wordt een zonnige dag met temperaturen boven de 23 graden. "Waarom?" vraag ik. "Omdat dat moet. Voor als ze buiten gaan spelen", is het antwoord. Ik zie Marcel naar me kijken en in stilte zeggen "Ik wist het wel". Ok, zeg ik maar zo voelt het totaal niet. Wat een onzin! Wie heeft dit bedacht 200 jaar voor Chr.? Dichte schoenen in de zomer?! Sokken!? En op weg naar buiten zie ik dat iedereen zwarte, dichte schoenen draagt. Meisjes met sokken in de zwarte sandalen.

We komen weer samen thuis. Marcel lacht. Hij is ondertussen wel gewend aan dat Engelse protocol. Ik ook dacht ik ..... nou niet dus want het stormt in mij. Een storm die misschien extra aangewakkerd wordt door de hormonen, maar ook zonder hormonen herken ik het. Want ik ben nooit zo goed geweest in het volgen van 'regels en procedures'. En dat is precies wat er nu op mn bordje ligt, want daar zijn ze hier in het Engelse land heel goed in. Zeker in het schoolsysteem. Verzetten heeft geen zin vermoed ik. Adem in, adem uit .......

Te lang ....

Het is zooo lang geleden dat ik iets geschreven heb, dat ik mijn wachtwoord moest opzoeken. Nou kunnen dat ook de zwangerschaphormonen zijn natuurlijk, ik vergeet al weer van alles :-) Mijn lief M zei gister nog"ga weer eens wat schrijven op je blog!" Dat was precies de aansporing die ik nodig had denk. Want zie hier mijn blog!

Ik had al eens zitten mijmeren dat ik bij de zwangerschap van onze Julian best wel veel blogs geschreven heb over zwanger-zijn. Ik werkte toen nog bij de Baak en dat gaf altijd al veel stof tot bloggen, zeker toen ik zwanger werd.

Bij onze Casper werden de zwanger-blogs al iets minder en nu heb ik zelfs nog niet eens genoemd dat ik zwanger ben. Jawel .... "ik ben zwanger!" Van een meisje. 6 maanden al weer en ergens mid/eind november verwachten we haar. En terwijl ik dat schrijf trappelt ze er aardig op los :-)

He, misschien is dat het wel: zwanger zijn van een meisje geeft een andere energie, waardoor ik minder schrijfbehoefte ervaar. Zou het? Of misschien heeft het te maken met de geheel andere context van 'zwanger zijn in Engeland'? Je zou zeggen dat er daardoor juist meer verhalen te vertellen zijn, maar ik voel ze nog niet opborrelen. Alhoewel het nu wel heerlijk is om weer te schrijven! Ja, besluit genomen: ben snel weer te lezen met een nieuwe blog. Ws over zwanger-zijn in Engeland :-)

Herinneren

Ow ja, dat heb ik ook nog eens geschreven :-) Leuk om weer terug te lezen!

Management Team bijdrage "Charmante boevenvanger".

Expeditie Geluk

Toen ik in maart op Twitter en Facebook las dat een van mijn Baak collega's een 'doorgeefboek voor geluk' had, wilde ik meer weten. Want zo was er 20 maart ook een event op Landgoed de Horst op de Internationale dag van Geluk?

"Afgelopen woensdag 20 maart was de Internationale Dag van Geluk. Expeditie Geluk organiseerde samen met haar partner de Baak een inspirerend evenement in Driebergen. Onderdeel van de dag was de uitreiking van de eerste van 1000 Doorgeefboeken. Sindsdien zwerven deze boeken door het hele land."

Op de website van Expeditie Geluk en in het nieuwsbericht las ik meer over de 1000 'Boeken van Geluk' die 2 maanden lang door Nederland zouden gaan reizen. Lege boeken nog. Door een ieder die het boek in handen krijgt te vullen met een geluksmoment, beeld, gedicht, woord, daad, lied, foto, schilderij, persoon, tweet, boek, plaat, etc. Om te delen met anderen. De vraag om alle talenten in te zetten om dit boek te vullen met "gewoon gelukkige" beelden, verhalen, tips en ideeën.

"Eind mei komen alle boeken met persoonlijke bijdragen weer bij elkaar om conclusies te trekken. Waar wordt Nederland Gelukkig van? Waarin schuilt het Geluk? Wat kunnen we van elkaar leren over Geluk? Hoe kunnen we elkaar helpen Gelukkiger te zijn? Hoe geven we Geluk door? Hoe kunnen we kinderen leren 'Gewoon' gelukkig te zijn?" 

En zo las ik ook over het vervolg: de 2 maanden durende expeditie met sledes door Nederland. Over de gelukslessen op scholen voor kinderen. Over duurzaam geluk. Over .......

Wauw!! Ik ben fan! Ik wil bijdragen! Dus ...... via alle via social media heb ik laten weten dat 1 van de 1000 boeken asap naar mij in Engeland moest komen. Om de Nederlanders die in Engeland wonen te laten bijdragen aan Expeditie Geluk. En zo gezegd zo gedaan! Via de Baak heb ik het in handen gekregen. Fantastisch!

En dat boek #758 reist nu door Engeland en bereikt gelukkige Nederlandse handen. Handen die soms als 25 jaar in Engeland wonen, handen van Midwives die babies ter wereld brengen, in handen die zich hard maken voor duurzame energie, handen van de Nederlandse Ambassade, handen van ........

En omdat de Nederlanders hier iets minder dicht bij elkaar wonen dan in Nederland, heb ik bedacht dat het #758 boek een persoonlijke begeleider moest krijgen gedurende de reis op het eiland. Iemand die het boek koestert en zorgt dat het zo vol mogelijk komt te staan met bijdragen van Geluk. In Dorset was ik dat, in London kon ik dat niet zijn ...... Dus ..... 12 april heb ik met Marcel en de jongetjes het boek naar London gebracht, waar de officiële Londense start van #758 plaatsvond bij de Embassy of the Kingdom of the Netherlands. En sindsdien wordt het #758 boek in London vergezeld door Karin Peeters en Nicolette Wykeman! Naar wat ik hoor en zie op Twitter (#expeditiegeluk) en Facebook (@expeditiegeluk) heeft het boek een geweldige tijd in London! Het kwam in handen van de Royals en is vandaag aanwezig bij de begrafenis van Thatcher. Benieuwd naar het vervolg!

Half mei haal ik het boek weer op bij de Regenboogschool in London, een school waar Nederlandse kinderen les krijgen op zaterdag, waar de laatste bijdragen uit Engeland toegevoegd worden aan het boek. En daarna, rond Pinksteren, gaat het boek met de boot terug naar Nederland om zich te voegen bij de andere 999 ......... Met recht een hele expeditie! Vooral een Gelukkige Expeditie!

Weemoed

Vandaag las ik dit gedicht omdat iemand het had opgeschreven in het Geluksboek #758 dat op dit moment door de UK reist. Ik had het niet eerder gehoord en het raakte me diep. Schot in de roos. Trilling in mijn hart. Het bracht me bij mijn gevoel van weemoed over 'de dingen die voorbij gaan'. En dan vooral over mijn kinderen die, schijnbaar ineens, groter groeien: 2,5 en bijna 4 jaar oud al weer ........ waar is de tijd gebleven? Waar blijven zij? Waar verblijven zij? Waar ben ik ...... ? Want de weemoed gaat ook over mijn eigen vergankelijkheid. Ik ervaar een diep verlangen om vast te houden aan 'dat wat was'. Zo klein, zo zoet, zo teder, zo afhankelijk ......  Mag ik ook zo'n doosje? Ik weet dat het niet kan. En als het zou kunnen? Dan zou ik het niet willen! "Leef! Leef! Leef! mijn allerliefste kind!" En toch .......   

‘Doosje' – Annie M.G. Schmidt

Ik ben zo bang dat je strakjes verdwijnt,

Vervaagt in de mist en dan nooit meer verschijnt,

Oplost in het zonlicht of smelt in de regen,

Ja, dat komt voor en wat doe je ertegen?

Wegvliegt door ‘t raam als een hele domme vlinder,

Hoge beloning voor de Eerlijke Vinder.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

En je bewaren, heel goed bewaren.

Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen

En telkens zou ik eventjes het doosje opendoen

En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren.

Dan lig je in de watten en kan niemand erbij,

Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij.

En dan telkens even kijken,

Heel voorzichtig even kijken,

En dan telkens even kijken

En een zoen.

Je mag er eventjes uit, elke dag.

Zeker dat mag. Ja, een uurtje, dat mag.

Laten we zeggen: naar ‘t Vondelpark, even,

Alleen om de eendjes wat eten te geven.

Maar ‘k hou je vast, ook tegen je zin

En na een uur ga je ‘t doosje weer in.

Andere werkelijkheid

Ik vind het jammer dat ik er niet bij kan zijn als Claire Boonstra op het podium staat om verder te praten over "hoe de nieuwe generatie voor te bereiden op het leren in een snel veranderende en uitdagende wereld". Wat mij aansprak in een eerdere presentatie van haar bij TEDx was de oprechtheid waarbij ze aan het einde vertelde over haar roeping. Een roeping waar ik me 100% in herken en graag mijn bijdrage aan wil leveren. Jarenlang heb ik gewerkt met volwassenen in hun persoonlijke en organisatie ontwikkeling vraagstukken. Dat wat mij altijd raakte was de echtheid van mensen, de glimp van passie, het moment dat iemand zijn/haar kern aan leek te raken. Het moment dat het ging over waarde toevoegen. Dat 'carrière maken' in het teken kwam te staan van anderen ondersteunen in "be the best YOU, you can be". Dat 'organisaties' wegvielen en het ging om 'mensen'. Ontroerend was het moment dat iemand raakte aan het kind in zichzelf.

Op dit moment werk ik in Engeland met kinderen en jong volwassenen in een leeromgeving die we 'school' noemen. Best even wennen na de grootsheid van organisaties :-). Claire heeft het in haar TEDx presentatie over de CITO toets in Nederland. Over een voorbeeld uit die CITO toets dat het taalbesef van een kind beoordeelt aan de hand van het 'warm' of 'koud' kiezen bij een plaatje van Iglo. Wat een schokkend besef dat er een goed en een fout antwoord mogelijk is ...  In wiens werkelijkheid is het 'goed' dan wel 'fout'? Beide antwoorden kloppen, het is maar vanuit welke bril je kijkt! Wat leert een kind op het moment dat het antwoord anders is dan volwassenen bedacht hebben? Wat schieten wij er als maatschappij mee op als iedereen hetzelfde gaat denken omdat het schoolsysteem zo ingericht is? Wie lost met andere inzichten de problemen van morgen dan op? Wil ik me ergens over opwinden: DAN IS HET HIER WEL OVER!  Ik heb ook 2 jongetjes wiens 'anders denken & doen' ik koester en stimuleer: hoe gaat dat straks als ze naar school gaan en in HET patroon moeten gaan lopen? Is de 'Peer Group Pressure" op die leeftijd sterker dan de eigen-heid van een kind? Ik houd mijn hart vast!

De vernieuwing die we vragen en zoeken voor de Wereld van Morgen, de uitdagingen waar we voor staan geven we door aan de volgende generatie. Kinderen die nu nog op school zitten. En wat geven we ze mee als bagage? Om toegerust te zijn voor deze immense uitdagingen die we nu nog niet eens kunnen overzien? Hoe kunnen wij de nieuwe generatie voorbereiden op hun toekomst?

Ik wil mijn steentje bijdragen. In het groot en in het klein (ehh .....vanuit welke werkelijkheid?) en moet gelijk denken aan het schitterende lied "ik heb een steen verlegd'. .....

Daarom was ik afgelopen week bij de presentatie van Young Enterprise in Poole waar jonge scholieren (12-16) hun 'enterprise' aan de jury presenteerden. De winnaar van onze County (Dorset) dingt in juli in London -samen met de andere County winnaars- mee naar de UK titel. En die mogen vervolgens Engeland vertegenwoordigen in het internationale veld van scholieren die een eigen onderneming gestart zijn. Voorafgaand aan de presentatie kwam elke groep bij mij langs voor een generale repetitie en feedback. Sommige zelfverzekerd, snelle praters, andere timide, stotterend, zoekend naar woorden. En zo ben ik morgen op een school om met 14-16 jarigen te praten over 'Employability'. En vrijdag in gesprek met zo'n 80 aanwezigen over 'hoe meer ondernemerschap te creëren in je organisatie'. Een mooie gelegenheid om naast het systeem dat 'organisatie' heet ook het 'school' systeem te benoemen als veroorzakers voor het gebrek aan ondernemerschap :-)

Ow, Claire: het lijkt me fijn je eens op een ander moment te gaan ontmoeten dan 16 april! Ik wens je veel toehoorders maar vooral believers wiens roeping de jouwe is!

Entrepreneurial Education

I just read this article from Fintan Donohue:

"There is a wide consensus that entrepreneurship is the key to Europe’s economic future, which the European Commission has added to with its important Entrepreneurship Act 2020, published yesterday. What is particularly encouraging is that the report recognises the key role education has to play in that entrepreneurial future." 

A few weeks ago I started to deliver Employability programs for Young Entreprise in schools in Poole and Bournemouth. Very challenging -in a positive way- to work with other participants than I used to work with at de Baak in the Netherlands. Teenagers instead of grown ups. I like it! I always said that "to unlearn", that is what we do and did at de Baak, is harder than "to learn'. Working with this young - I admit, using this word says more about my age than theirs :-)- group of people gives me the opportunity to really contribute to 'shape' someones working future. If you learn, by creating awareness, at a very young age about your set of skills, about how they can work for you, it can really give you an advantage in life, in work. And developing an entrepreneurial attitude will open doors too.

"Entrepreneurial education is not just about training people to be business founders, though that is vital, and we need them. It goes further than that, and is about equipping all young people to be better employees - more resourceful, creative and self-sufficient presences in the workplace. It is about helping young people unlock their innate capabilities, and providing a pipeline of exciting new talent to existing businesses, as well as inspiring the next generation of start-up founders." 

Hear, hear! I couldn't say it better.

Inspiratie

Wit

Als ik van U moet spreken, doe ik alle mooie woorden weg.

Ik wil maar liever weinig zeggen.

Ik wil maar liever enkele kale woorden zeggen.

Wat arme kale woorden, dat is mijn verhaal.

Mooie woorden denken alleen maar aan zichzelf,

ze moeten van dienen niet.

De goede woorden zijn arm en naakt

Als Franciscus.

Ze zijn trouw.

Enkele goede woorden, dat is genoeg.

Want er mag niets komen tussen U en mij.

Eigenlijk wil ik liever met U zwijgen.

J.C. van Schagen

Uit Ik ga maar en blijf, G.A. van Oorschot, Amsterdam, 1972