Eigenlijk kan ik me niet heugen dat ik me echt trots voelde. De lat, mijn lat, ligt veelal hoger, dus al snel is het 'gewoon'. Misschien zijn we als Nederlands volk ook niet uitmuntend in het hebben van het gevoel van "trots"? Mogen en kunnen we trots zijn op ons zelf? Waarop dan? Misschien een goed voornemen voor 2009?
Trots zijn op iemand anders is dan makkelijker. Dat voel ik weer wel. Ik ben onwijs trots op mn reislustige zussen, op mn kleine nichtjes van 2 en 4 die de wereld verkennen. Op mijn collega die voor zichzelf kiest, op mijn vriend en de keuzes die hij maakt, op ....... eigenlijk best wel veel mensen. En soms zijn ze ook trots op mij. Dat voelt fijn! Een "voldaan gevoel hebben" ken ik wel, maar is dat hetzelfde als een gevoel van trots? Maar waarom houdt me dit nu bezig vraag je je af.
Eind 2008 las ik in de mail dat de Baak gekozen is tot 1 van de beste opleidingsinstituten van Nederland:
"We zijn trots dat we vanuit onderzoek onder bijna duizend P&Oers zijn verkozen tot het populairste opleidingsinstituut van Nederland. Lees meer op Intermediarpw.nl."
Dat is mooi! Ik vind het geweldig dat ik dáár werk. Wie zou er nou niet willen werken? En ik ben dan niet trots op mijzelf .... wél op al mijn collega's, op de Baak! En ik snap dan ook ineens wat het woord "trots' voor mij is. Het is geen woord wat ik plak op mijn eigen prestaties. Dat past me niet. Mijn eigen doen en laten beoordelen? Daar trots op zijn? Ach, misschien zou het wat meer mogen in 2009. Noem het een goed voornemen. Voor nu is het voldoende om trots te zijn op anderen!
1 opmerking:
Eerlijk gezegd, vond ik "trots" een beetje raar woord. En vertaald naar het Engels, komt het niet alleen raar over, maar ook behoorlijk oudewets. Daarom heb ik mijn handtekening vertaald zo:
"In a recent research conducted by Intermediair/PW, De Baak has been chosen by nearly 1,000 HR professionals as the top-ranked training institute in the Netherlands."
Just the facts.
Een reactie posten