Zwanger? Nooit meer op training!

Ik heb al een tijdje -dacht ik of ben ik het vergeten door dat wat men "zwangerschapsdementie"noemt?- niet geschreven over mijn zwanger-zijn. Mn over mijn "zijn" valt best wel wat te schrijven. Hoe doe je dat als je zwanger bent? Heb je nog dezelfde "zijn"? En wat als het me soms niet zo goed lukt om gewoon "te zijn". Ongewoon-zijn dus in mijn beleving. Waar je al niet over na kan denken :-)

Misschien ook omdat mn lichaam me, in mijn ogen, in de steek laat door vanaf zwangerschapsweek 24 al aan de gang te gaan met rug- en bekkenklachten. Ik zit al deels in de ziektewet ....... En dát was niet de afspraak!! Ik zou tot 4 weken voor bevaldatum doorwerken en dan vitaal een maand niet hoeven werken, bevallen, en dan na week of 12 weer vrolijk aan het werk! Alsof er niets gebeurd was! De realiteit is anders...... Maar hoe ga je daar dan mee om? Zeker als de 2 thema's 'accepteren' en 'loslaten' in deze fase -en waarschijnlijk de hele zwangerschap en de rest van mn leven- van groot belang zijn én dat niet mijn sterkste punten zijn als ik heel eerlijk ben....

Ik zie kansen!!! Voor nieuwe trainingen, speciaal gericht op werkende, zwangere vrouwen zoals ik. Bijvoorbeeld "leer loslaten & accepteren: voor zwangere dertigers". Ik zal de suggestie eens doorgeven aan mn collega die het programma 30-ers onder haar hoede heeft. Maar aan de andere kant, je kan het ook zélf doen. En dát doe ik nu. Simpelweg omdat ik geen energie heb én niet mobiel genoeg ben om een training op te zetten en/of te volgen. Ik deal er zelf mee en dat gaat me best goed af! Misschien hoef ik wel nooit meer op training ....... wat is het toch heerlijk en leerzaam om zwanger te zijn!!!

Bestaansrecht?

Onlangs verscheen er op de interne Baak mail een discussie. Een van mijn collega's, Navid, schrijft in het FD en een belangrijk iemand :-) had gereageerd. En daar werd weer op gereageerd en daar weer op. En zo ontstond er een uitwisseling van meningen. Opvallend voor mij, en daarom schrijf ik er iets over, was de uitspraak "jullie moeten de Baak opheffen!".

Dat triggerde mij wel! Ik vind het altijd wijs om het bestaansrecht van een onderneming van tijd tot tijd eens onder de loep te nemen. Ik stel die vraag ook altijd in visie en strategie sessies: "bestaat je onderneming nog over 2 jaar?". Waarom én waartoe ben je op aarde? En wat nu als je er niet meer bent? Is dat erg, wat mist de maatschappij, je klanten, je medewerkers, je ..... dan? Hoewel in de mailwisseling dáár niet echt meer op ingegaan werd, is het statement bij mij blijven hangen.

Wat als de Baak er niet meer is? Dan werk ik ergens anders, ws voor mezelf en doe ik de dingen die ik nu óók bij en voor de Baak doe. Dus de Baak blijft dan door mij, en anderen, altijd bestaan. Dan zal er stukken minder geleerd worden in en door mensen en organisaties? Ik denk het niet, want er ontstaan dan gewoon nieuwe wegen. Dan verliezen we wél een markante organisatie die al 60 jaar geworteld is in Nederland en nu uitvliegt over de hele wereld om "leren" centraal te stellen in alles wat wij en zij doen. Wortels die onmisbaar gebleken zijn voor de ontwikkeling van mensen en organisaties. Dan verliezen we een netwerk van professionals die zichzelf beschrijft als:

"Een bijzondere onderneming die anderen en zichzelf door leren verder brengt. Wij richten ons op de menskant van het ondernemen. We maken zaken persoonlijk en tonen ons bekwaam in het scheppen van leercontexten, het faciliteren van processen en het samenstellen van leergroepen. Onze focus is leiderschap en ondernemerschap. We zijn sterk maatschappelijk betrokken en verbonden, waardengedreven"

Zou toch jammer zijn! Maar daar gaat het helemaal niet van komen hoor. Daarvan ben ik overtuigd. Daar waar we leven -en dus werken, vertieren, mensen-mensen dingen doen- zullen we altijd blijven leren. En ook altijd een omgeving kiezen om te kunnen leren. Met wie, waar, hoe, wat, wanneer, ..... En laat dát nu de kracht van de Baak zijn: het scheppen van die context om te leren. Nee hoor, laten we vooral de Baak niet opheffen!

Trots

Eigenlijk kan ik me niet heugen dat ik me echt trots voelde. De lat, mijn lat, ligt veelal hoger, dus al snel is het 'gewoon'. Misschien zijn we als Nederlands volk ook niet uitmuntend in het hebben van het gevoel van "trots"? Mogen en kunnen we trots zijn op ons zelf? Waarop dan? Misschien een goed voornemen voor 2009?

Trots zijn op iemand anders is dan makkelijker. Dat voel ik weer wel. Ik ben onwijs trots op mn reislustige zussen, op mn kleine nichtjes van 2 en 4 die de wereld verkennen. Op mijn collega die voor zichzelf kiest, op mijn vriend en de keuzes die hij maakt, op ....... eigenlijk best wel veel mensen. En soms zijn ze ook trots op mij. Dat voelt fijn! Een "voldaan gevoel hebben" ken ik wel, maar is dat hetzelfde als een gevoel van trots? Maar waarom houdt me dit nu bezig vraag je je af.

Eind 2008 las ik in de mail dat de Baak gekozen is tot 1 van de beste opleidingsinstituten van Nederland:

"We zijn trots dat we vanuit onderzoek onder bijna duizend P&Oers zijn verkozen tot het populairste opleidingsinstituut van Nederland. Lees meer op Intermediarpw.nl."

Dat is mooi! Ik vind het geweldig dat ik dáár werk. Wie zou er nou niet willen werken? En ik ben dan niet trots op mijzelf .... wél op al mijn collega's, op de Baak! En ik snap dan ook ineens wat het woord "trots' voor mij is. Het is geen woord wat ik plak op mijn eigen prestaties. Dat past me niet. Mijn eigen doen en laten beoordelen? Daar trots op zijn? Ach, misschien zou het wat meer mogen in 2009. Noem het een goed voornemen. Voor nu is het voldoende om trots te zijn op anderen!

Energie

Het is al weer tijden geleden dat ik iets geschreven heb. Inspiratie en energie ontbreken dan ook volledig in mij de laatste weken. Ik denk ook dat ik iets te veel hooi op mn vork genomen heb de afgelopen tijd. Me onvoldoende realiserend dat je een zwangerschap er niet "even bij doet".... Dat alles hetzelfde blijft en je ineens na 9 maanden een kind krijgt. Tja, een reality-check dus. Met als gevolg: een tandje lager. Misschien wel meer dan 1 ....

En niet dat ik niets schrijf omdat ik niets meemaak om over te schrijven hoor. Ik zou nl. een blog gaan schrijven over de sauna en mensen die niet snappen dat je daar stil moet zijn. Over nieuwe sauna concepten die nog niet bedacht zijn. Maar ook over de training Ik en de Organisatie die ik bij de Baak gegeven heb. Of over het Baak Strategie Programma in tijden van recessie en crisis. Over de Baak zélf en haar visie op deze roerige tijden. Over Ondernemerschap. Over het creëren van kansen, van marktruimte met de Nightmare Competitor: een nieuw incompany programma. Of over de wondere wereld die "zwanger-zijn" heet en wat ik dáár allemaal meemaak. Over Londen, Kerst inkopen, wonen in Brabant. Over .....

Genoeg om over te schrijven. Maar nu even niet!