Ik kan je zo 10 mensen noemen in mijn directe omgeving die of omgevallen waren, of omgevallen zijn, of op het punt van omvallen staan. Veelal vrouwen. Maar dat zegt niets, misschien praat ik de laatste tijd wel meer met vrouwen dan met mannen. Of delen vrouwen eerder met mij hoe het er voor staat. Aan de andere kant zou het zomaar kunnen zijn dat het % omgevallen vrouwen daadwerkelijk hoger is dan het % omgevallen mannen. Dat meen ik me wel te herinneren uit alle onderzoeken en publicaties.
Sommigen noemen het overigens burn out, overspannen, licht depressief. Of ze noemen het zelf niet zo, maar de huisarts geeft dat label. Fijn, weet je in welk hokje je past ..... In alle gevallen waar ik nu aan refereer, is ook een relatie met werken. Dat loopt niet lekker, daar is iets mee. Feit is dat veel van mijn lieve mede vrouwen niet lekker in hun vel zitten, moe zijn, lusteloos, vergeetachtig, zich zelf kwijt zijn, omvallen, ..... Het licht gaat uit, ziektewet, even niet meer werken.
Het lijkt anno 2016 net zo vaak voor te komen als de griep hebben. Of een been breken. Of rugklachten. Of vallen en hechtingen nodig hebben. Wat mij nu net is overkomen. En daar doen we allemaal helemaal niet zo spastisch over. Het zijn lichamelijke dingen, heel gewoon. Er is tijd nodig om daar weer van te herstellen. Soms een week, soms een paar weken, soms een maand en soms zelfs langer als het bijvoorbeeld gaat over rugklachten waar je te lang mee door bent gelopen. Het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen.
Als je omvalt omdat alle ballen in de lucht te veel zijn om nog mee door te jongleren, omdat je onvoldoende slaapt, omdat je al jaren als schaap met 5 poten aan het rennen bent, omdat 100% geven op alle rollen in je leven onmogelijk is, omdat je jezelf volledig hebt weggecijferd, omdat hormonen je lijf en je geest overnemen (zwangerschap dan wel overgang), omdat je leegloopt op je werk, omdat iemand die je lief is overlijdt, omdat ....., omdat ....... dan is 'het' ineens niet meer gewoon. Vind je zelf. En vinden anderen soms ook.
Raar toch eigenlijk.
Maar stel nu eens dat je ervan uit gaat dat ergens in je leven, of een aantal keer in je leven je gaat omvallen.Waarom weet je nog niet. Maar omvallen ga je. Zoals je ook elk jaar de griep krijgt. Zou het dan minder hard aankomen als je valt? Zou je val zachter zijn? Zou je eerder herstellen? Zou het 'gewoon' worden. In jou, in je omgeving?
En zou je er misschien dan ook voor kunnen zorgen dat je landing zacht is? Door altijd een bedje klaar te hebben staan met empathie en compassie? Dat wanneer je valt, je daar in mag vallen? Brene Brown zegt hier mooie dingen over.
Zo met het einde van 2016 in zicht en de blik op 2017 geef ik deze overweging graag aan je mee. Ik ben zelf ook gestart met het maken van mijn 'empathie en compassie-bedje. Want omvallen zal ik zeker nog veel en vaak gaan doen. Dat is immers gewoon!
