I love this movie about the difference between the Netherlands and Holland :-)
maandag 31 maart 2014
dinsdag 18 maart 2014
Stay at Home Mom
OK. Ik heb het gedaan. Op mijn Linkedin profiel staat nu officieel dat ik met zwangerschap verlof ben .... tot eind 2014. Best wel een stap om dat wereldkundig te maken ..... -dat is toch bizar zeg dat ik dat zo voel...-! Maar goed, ik heb mezelf voor het hele jaar 2014 officieel verklaard als SAHM ofwel 'Stay at Home Mom'.
Geen "ja, ik werk hier en daar". Geen "ik doe X voor Y met Z". Geen " ....." vul het maar in. Nee! Ik ben een thuisblijfmoeder.
Heftig zeg!! Dat is namelijk echt niets voor mij. Dat merk ik al sinds we in Engeland wonen. Vooral als ik schrijf "ik ben", want alles in mij roept "Nee, dat ben je niet!". Schijnbaar heeft het woord SAHM een negatieve lading in mij. Ik vind er iets van. Ik weet ook niet of ik het hardop kan zeggen, het voelt zo raar. Misschien kan ik het beter verwoorden als: "voor nu kies ik er voor om tot de Kerst thuis te zijn met de baby en de jongens". "Gezien de situatie past dat het beste". Dat is deels waar overigens. Wat klopt is dat ik er nu voor kies om geen acties meer te nemen om hier in Engeland aan het werk te gaan. Maar dat verandert niets aan het vuur in mij dat wil branden: ik wil bijdragen, meedoen, zinvol zijn, er toe doen, beweging creëren, van belang zijn, inspireren, ...... Vuur wat soms smeulend kan zijn .... maar altijd brandt! Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ontvlam. Letterlijk. En schijnbaar wil dat vuur branden in een werkomgeving. 'Marianne als Professional' wil weer eens op het podium staan en presteren! Maar wel in combinatie met een fijne work-life balans, dus flexibel passend rondom bijvoorbeeld schooltijden. Blij dat dat weer kan straks in Nederland!
Elise is vandaag precies 4 maanden oud, in Nederland zou ik nu weer aan het werk gaan met de kindjes op school, BSO en het KDV. Met mijn vorige 2 zwangerschappen heb ik dat ook zo gedaan, en dat is me toen goed bevallen. Ik was er ook klaar voor. Dan wel 'klaar mee' -niet onvriendelijk bedoeld-, het is maar vanuit welke kant je kijkt naar je situatie :-). Klaar om 3, 4 dagen aan het werk te gaan. Een andere pet op te hebben dan de 'mama-pet'. Uitgedaagd te worden om mijn hersenen te gebruiken, gesprekken te voeren op niveau, de zwangerschaphormonen thuis te laten.
Ja, ik ben er klaar voor, maar ik ga niet aan het werk. Ik blijf een SAHM tot aan de Kerstvakantie, dan verhuizen we weer terug naar Nederland. Ik neem een 'extended maternity leave'. Dat klinkt weer wat stoerder eigenlijk. Geeft ook een ander gevoel van binnen, alsof ik een statement maak: ik doe dat gewoon! Ik kan dat gewoon doen! Alhoewel mijn en onze spaarrekening wel leeg loopt hierdoor :-) En ik me ook wel verveel. Eerlijk is eerlijk: 100% thuis zijn met de kinderen geeft mij onvoldoende voldoening.
Nou ja, nog even wachten ....... en proberen om op andere manieren 'mijn vuur' aan te wenden binnen de tijd en mogelijkheden die er zijn. Op de school van Julian bijvoorbeeld door te helpen in de klas als Marcel thuis is met Casper en Elise op vrijdagochtend. Dat is leuk joh! De juf in mij wordt weer wakker. Mijn hart maakt een blij sprongetje! Stralend kom ik thuis na een ochtend 'teaching assistant' zijn met 4/5 jarigen. Ik zou daar elke dag wel heen willen om te helpen, echt waar. Het smaakt naar meer. "Zal ik me omscholen naar juf?" zeg ik vurig enthousiast tegen Marcel. Hij lacht.
Geen "ja, ik werk hier en daar". Geen "ik doe X voor Y met Z". Geen " ....." vul het maar in. Nee! Ik ben een thuisblijfmoeder.
Heftig zeg!! Dat is namelijk echt niets voor mij. Dat merk ik al sinds we in Engeland wonen. Vooral als ik schrijf "ik ben", want alles in mij roept "Nee, dat ben je niet!". Schijnbaar heeft het woord SAHM een negatieve lading in mij. Ik vind er iets van. Ik weet ook niet of ik het hardop kan zeggen, het voelt zo raar. Misschien kan ik het beter verwoorden als: "voor nu kies ik er voor om tot de Kerst thuis te zijn met de baby en de jongens". "Gezien de situatie past dat het beste". Dat is deels waar overigens. Wat klopt is dat ik er nu voor kies om geen acties meer te nemen om hier in Engeland aan het werk te gaan. Maar dat verandert niets aan het vuur in mij dat wil branden: ik wil bijdragen, meedoen, zinvol zijn, er toe doen, beweging creëren, van belang zijn, inspireren, ...... Vuur wat soms smeulend kan zijn .... maar altijd brandt! Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ontvlam. Letterlijk. En schijnbaar wil dat vuur branden in een werkomgeving. 'Marianne als Professional' wil weer eens op het podium staan en presteren! Maar wel in combinatie met een fijne work-life balans, dus flexibel passend rondom bijvoorbeeld schooltijden. Blij dat dat weer kan straks in Nederland!
Elise is vandaag precies 4 maanden oud, in Nederland zou ik nu weer aan het werk gaan met de kindjes op school, BSO en het KDV. Met mijn vorige 2 zwangerschappen heb ik dat ook zo gedaan, en dat is me toen goed bevallen. Ik was er ook klaar voor. Dan wel 'klaar mee' -niet onvriendelijk bedoeld-, het is maar vanuit welke kant je kijkt naar je situatie :-). Klaar om 3, 4 dagen aan het werk te gaan. Een andere pet op te hebben dan de 'mama-pet'. Uitgedaagd te worden om mijn hersenen te gebruiken, gesprekken te voeren op niveau, de zwangerschaphormonen thuis te laten.
Ja, ik ben er klaar voor, maar ik ga niet aan het werk. Ik blijf een SAHM tot aan de Kerstvakantie, dan verhuizen we weer terug naar Nederland. Ik neem een 'extended maternity leave'. Dat klinkt weer wat stoerder eigenlijk. Geeft ook een ander gevoel van binnen, alsof ik een statement maak: ik doe dat gewoon! Ik kan dat gewoon doen! Alhoewel mijn en onze spaarrekening wel leeg loopt hierdoor :-) En ik me ook wel verveel. Eerlijk is eerlijk: 100% thuis zijn met de kinderen geeft mij onvoldoende voldoening.
Nou ja, nog even wachten ....... en proberen om op andere manieren 'mijn vuur' aan te wenden binnen de tijd en mogelijkheden die er zijn. Op de school van Julian bijvoorbeeld door te helpen in de klas als Marcel thuis is met Casper en Elise op vrijdagochtend. Dat is leuk joh! De juf in mij wordt weer wakker. Mijn hart maakt een blij sprongetje! Stralend kom ik thuis na een ochtend 'teaching assistant' zijn met 4/5 jarigen. Ik zou daar elke dag wel heen willen om te helpen, echt waar. Het smaakt naar meer. "Zal ik me omscholen naar juf?" zeg ik vurig enthousiast tegen Marcel. Hij lacht.
Abonneren op:
Posts (Atom)