Want daar waar ik hoor over tranen en verdriet en verscheurde gevoelens als moeder/ouder, voel ik alleen opstandigheid. Nu is dat gevoel me niet vreemd de laatste tijd, want zwangerschapshormonen -wat heerlijk om het daar op te kunnen gooien :-)- maken de meest opstandige gevoelens in mij los. Soms om niets, soms om iets. Waarschijnlijk als ik deze blog over een tijdje terug lees, zal ik tot de conclusie komen dat mn opstandigheid om 'niets' was, maar vandaag is het een groot, groot "iets'.
Het begint al dat we buiten moeten wachten tot de deur open gaat en je naar binnen mag. Alleen vandaag mogen we even mee naar binnen, vanaf nu: afgeven aan de poort aub. Met een rugzak en een lunchbox en een uniform sweater aan (dat is ook een ding want is dat een jas, of een sweater voor de winter om binnen te dragen... we hebben maar bedacht dat het nu een jas is omdat iedereen dat doet ....) lopen we naar binnen. Waar laten we alles??
Lunchbox in een speciale bak, boekentas van de school (die ik maar in de rugzak gedaan had) gaan in een speciale jongens bak -meisjes hebben een andere bak-. En dan? Julian heeft het warm en het sweatshirt gaat uit "ow, doet hij zn trui al uit?" is een opmerking van de assistent van de juf. "JA!!" zeg ik, "waar laten we het?" Sweaters moeten ook in de bak waar de boekentas in gaat. Ik denk maar niet aan de luizen tassen die ik ken van Nederland .... De PE (sport) uniform kleren gaan uit de rugzak in een kastje op de gang: die blijven op school.
En de rugzak? Marcel gaat kijken waar hij die op de gang kan ophangen. Niet dus. Ok? Die nemen we dan maar weer mee naar huis, want "de naamlabels bij de kapstokjes om de jassen om te hangen komen nog: straks!". In de rugzak zit zn zonnehoed -die ze op moeten als de zon schijnt-, zonnebrand, regenjas, regenbroek ... dat moest ik toch ook meenemen? Nou ja, het zal wel. Loslaten maar.
En dan gaat het verder. Julian ziet een computer en zegt dat hij dat wil gaan doen. Maar helaas voor hem, hij moet eerst naar de juffrouw en gaan zitten op de grond. Hij krijgt een whiteboardje en een zwarte stift op schoot (zou die uitwasbaar zijn denk ik, want het uniform is een helder witte blouse met een grijze broek ..... Ook zo iets, wie bedenkt dat kinderen van 4 als uniform witte blouses aan moeten?).
De opdracht is "write your name as good as you can ... but you can also draw something". Ik zie Julian denken. Want net als ik hoort hij volgens mij alleen de 1e opdracht: schrijf je naam. En als hij de 2e opdracht hoort, dan nog steeds is die gevoelsmatig niet gelijk aan de eerste. Ik zie kindjes die hun naam geschreven hebben. Zijn naam schrijven is niet iets wat Julian al geleerd heeft .... Hij kan dat dus niet. Want dat hoefde ook niet had ik gelezen in het school reglement en belangrijker: ik vind en vond het totaal niet nodig om thuis met hem te gaan oefenen om zn naam te schrijven. We waren aan het SPELEN. We hebben wel andere dingen gedaan hoor, op zijn initiatief. Het alfabet, spellen, woordjes maken, etc. Maar een "ik wil mijn naam kunnen schrijven' vraag is nog nooit gekomen vanuit hem ......
Ik zie Julian de 'J' maken, wauw!!, een tijdje voor zich uitkijken ..... en hoor hem zeggen "I don't know". Niemand reageert, want de juf is bezig met alle kindjes die 1 voor 1 binnen komen en allemaal dezelfde opdracht krijgen. Julian veegt de J weer weg en begint opnieuw. En nog een keer. Ik zie hem zitten. Een leeg wit bordje op zn schoot.
En dan voel ik het in me opkomen ..... geen tranen ..... opstandigheid!!!! SCHRIJF JE NAAM???!! Als 1e opdracht bij de start van de kleuterschool? 4 jaar oud?? Nog geen 5 minuten binnen??
Ik kniel even naast hem, weet niet wat ik moet zeggen dus zeg niets. De juffrouw komt er even bij en zegt "hij moet andere schoenen aan voortaan: dichte schoenen, zwarte schoolschoenen met sokken, maar voor vandaag is het ok". Julian heeft zn sandalen aan, het wordt een zonnige dag met temperaturen boven de 23 graden. "Waarom?" vraag ik. "Omdat dat moet. Voor als ze buiten gaan spelen", is het antwoord. Ik zie Marcel naar me kijken en in stilte zeggen "Ik wist het wel". Ok, zeg ik maar zo voelt het totaal niet. Wat een onzin! Wie heeft dit bedacht 200 jaar voor Chr.? Dichte schoenen in de zomer?! Sokken!? En op weg naar buiten zie ik dat iedereen zwarte, dichte schoenen draagt. Meisjes met sokken in de zwarte sandalen.
We komen weer samen thuis. Marcel lacht. Hij is ondertussen wel gewend aan dat Engelse protocol. Ik ook dacht ik ..... nou niet dus want het stormt in mij. Een storm die misschien extra aangewakkerd wordt door de hormonen, maar ook zonder hormonen herken ik het. Want ik ben nooit zo goed geweest in het volgen van 'regels en procedures'. En dat is precies wat er nu op mn bordje ligt, want daar zijn ze hier in het Engelse land heel goed in. Zeker in het schoolsysteem. Verzetten heeft geen zin vermoed ik. Adem in, adem uit .......
