Ik hoorde onlangs dit gedicht, en kende het ook al van een lied eens gezongen door Paul de Leeuw.
"ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen
misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem dan glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan"
De woorden raakten me. Brachten me precies bij de vragen die ik heb. Bij waar ik nu sta in mijn leven. De tekst gaf me een bepaalde vorm van rust. Misschien ook een klein antwoord. Die in mn hoofd al klinkt maar nog door zal sijpelen naar mijn hart.
