Ik heb al een tijdje -dacht ik of ben ik het vergeten door dat wat men "zwangerschapsdementie"noemt?- niet geschreven over mijn zwanger-zijn. Mn over mijn "zijn" valt best wel wat te schrijven. Hoe doe je dat als je zwanger bent? Heb je nog dezelfde "zijn"? En wat als het me soms niet zo goed lukt om gewoon "te zijn". Ongewoon-zijn dus in mijn beleving. Waar je al niet over na kan denken :-)
Misschien ook omdat mn lichaam me, in mijn ogen, in de steek laat door vanaf zwangerschapsweek 24 al aan de gang te gaan met rug- en bekkenklachten. Ik zit al deels in de ziektewet ....... En dát was niet de afspraak!! Ik zou tot 4 weken voor bevaldatum doorwerken en dan vitaal een maand niet hoeven werken, bevallen, en dan na week of 12 weer vrolijk aan het werk! Alsof er niets gebeurd was! De realiteit is anders...... Maar hoe ga je daar dan mee om? Zeker als de 2 thema's 'accepteren' en 'loslaten' in deze fase -en waarschijnlijk de hele zwangerschap en de rest van mn leven- van groot belang zijn én dat niet mijn sterkste punten zijn als ik heel eerlijk ben....
Ik zie kansen!!! Voor nieuwe trainingen, speciaal gericht op werkende, zwangere vrouwen zoals ik. Bijvoorbeeld "leer loslaten & accepteren: voor zwangere dertigers". Ik zal de suggestie eens doorgeven aan mn collega die het programma 30-ers onder haar hoede heeft. Maar aan de andere kant, je kan het ook zélf doen. En dát doe ik nu. Simpelweg omdat ik geen energie heb én niet mobiel genoeg ben om een training op te zetten en/of te volgen. Ik deal er zelf mee en dat gaat me best goed af! Misschien hoef ik wel nooit meer op training ....... wat is het toch heerlijk en leerzaam om zwanger te zijn!!!
2 opmerkingen:
Kansen zien in moeilijke tijden! Inderdaad, dat is de geest van deze tijdperk.
Ik zie die ook, in deze moeilijke periode. De situatie eist dat ik afstand neem, dus het forceert mij om niet direct zelf dingen te doen, maar door andere mensen. Hun manieren, methodes en stijl gebruiken om onze doelen te bereiken. Heerlijk! Door een stap terug te nemen, zie je veel meer. Het voelt veel rustiger, en, ironisch genoeg, veel meer in controle.
Doe niet alles zelf, meid! Zoals Harry vaak zegt: creeer een slipstream dat anderen jouw volgen, jou helpen, jouw visie delen. Samen zijn we sterker.
Leo
Dat is mooi! Schrijff jij Leo vorige week nog over "creer een slipstream" en "je hoeft niet alles zelf te doen", vandaag hád ik die ervaring ook. Ik sprak met collega H. over de telefoon. Naar aanleiding van een email aan mijn collega Programmamakers met het aanbod om eens te sparren over business kansen in deze tijden, over hun persoonlijke profiel binnen en buiten de Baak. Ja!, dacht ik toen ik deze "aanbod-mail" stuurde, ik wil wél graag toegevoegde waarde leveren aan de Baak en mijn collega's nu ik wat minder mobiel ben en straks zelfs een paar maanden er tussen uit ben..... En dus zonet in het gesprek met collega H. kwamen we erop dat ik juist nu, in deze barre tijd, op mn best ben. Ik voel vuur in mij, wil beweging en geloof sterk in kansen. Maar dat het gek is om te voelen dat ik nu eerder aan het afbouwen dan opbouwen ben. Een rare gevoelsspagaat van verstilling/afstand in en met het kindje in mij én vuur/versnelling als het op werken aan komt. Collega H. zei daarop:"Maar nu geef je je vuur toch door? Ik voel namelijk vuur, kansen en beweging in mij door het hetgeen wij zojuist besproken hebben!". Wauw! Het werkt. Ik hoef het niet zelf te DOEN, kan het ook DOORGEVEN.
Een reactie posten